Επιστροφή

Γύρισα μα δε μπόρεσα να βρω το νησί-μου.

Το πήρε ο πόλεμος.

Αθώα μαζί και ένοχη

θυμούμαι τους πλακόστρωτους δρόμους

που χάθηκαν ένα πρωί

μαζί με τα παιδιά που θέλησαν να τραγουδήσουν.

Το μαύρο συρματόπλεγμα

το στήριξαν καρφιά σατανόμορφων

ανθρώπων, που τους φοβούμαι.

Μα πάλι τί είναι τούτα τα μάτια

που ξεπετιούνται μέσα

στην παρθένα εγκυμονούσα θάνατο επιφάνεια;

Τί είναι τούτες οι κραυγές

των ζορισμένων παιδιών που δεν σωπαίνουν;

Είναι οι νέες μορφές.

Είναι οι αρχάγγελοι νέων σχημάτων.