Μακάρι
Μακάρι να ήμουν ανιστόρητος
Αναίσθητος
Πατρίδα μου
Και όμως σ’ ευχαριστώ
Σ’ ευχαριστώ γι αυτό που μ’ έκανες
Να σε γνωρίσω
Το μεγαλείο σου να γνωρίσω
Τη δόξα σου τη μεγάλη
Ελλάδα μου
Που τυφλώνει κάποιους
Και θα τυφλώνει πάντα
Όπως το φως του Ήλιου
Τις νυχτερίδες
Τους νονούς του υποκόσμου
Τους ληστές της δόξας σου
Τους δήθεν «δικούς μας»
Αυτοί που αντλούν δύναμη
Από τη δύναμή σου
Με τους σφετεριστές
Τους παραχαράκτες
Που ξύπνησαν από το λήθαργο
Σαν τα ερπετά
Μετά την παγωνιά του χειμώνα
Ή μάλλον τους ξύπνησαν
Οι Έλληνες της πεντάρας
Να οργανώνουν συνέδρια
Μακριά από σένα
Εκτός των τειχών σου Πατρίδα μου
Εκεί στο Σικάγο
Συνέδρια για την Αμφίπολη
Τη δική μας
Την Ελληνική
Συνέδρια, εκεί πίσω από τον Ήλιο
Έντρομοι από τα δόντια σου
Που πάντα θα ξυραφίζουν
Που πάντα θα αφήνουν χωρίς γλώσσα
Το βασίλειο των Μουγκών.
..Σημείωση: Από τη συλλογή,
ΜΕΤΡΩΝΤΑΣ ΤΑ ΚΥΜΑΤΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου