Είναι μέρες
που χάνομαι χωρίς ταυτότητα
Με πρόσωπο
αγνώριστο μέσα στα πλήθη
Σύννεφο
φυγαδεμένο πέρα από τους ορίζοντες
Ρυάκι σβησμένο
πίσω από νυχτερινούς βράχους
Χωρίς ν’
αφήσει κανένα ήχο ζωντανού νερού
Κάποιος να
γνωρίζει από πού πηγάζει.
Ακούω μόνο τη
φωνή της θάλασσας
Μουσική πάνω
στους βράχους της σιωπής
Κι όσο κι αν
με θωρείτε να ‘μαι κύμα λευκό
Πνιγμένα κρίνα
είναι κάτω απ’ τον αφρό μου.
Έχω μια γεύση
μνήμης αλμυρής στο στόμα
Του Ιουλίου
μήνα με φοβίζει η φωνή
Και αυτών που
πνίγηκαν στις τρικυμίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου