Οι νεκροί
βρομούσαν από ‘να
μίλι μακριά,
ήταν ανελέητο
το τελευταίο
καλοκαίρι —
τρυπούσε τους
ίσκιους των δέντρων
τις στέγες των
σπιτιών.
Φριχτό
καλοκαίρι για τους ανθρώπους
μπάσαν τους
νεκρούς απ’ την πίσω
πόρτα στον Άη
Γιάννη,
δεν τους
χωρούσαν, λέει, τα φέρετρα.
Κι ο
πιτσιρικάς —πήχτρα το αίμα
στα ρούχα του-
άνοιγε λάκκους,
τον χτυπούσε ο
ήλιος ανελέητα
στους
κροτάφους στη μνήμη
βαθιά ως το
μέλλον.
Τον ήξερες
αλλιώτικα
τον κυπριώτικο
ήλιο
θεία Μαρίνα
την αυγή
με τα
περιστέρια στους ώμους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου