Προσμένω....

Προσμένω

μιάς Λύτρωσης τον Ύμνο,

που λεύτεροι οι στοχασμοί

σαν αετόπουλα αγέρωχα- καμαρωτά,

στο βάθος του χρόνου θα πλανιώνται,

την Αλήθεια μακαρίζοντας,

την Ανθρωπιά και την Αγάπη.

Προσμένω,

ένα κομμάτι άφατης Χαράς

το κατώφλι μου ήπια να διαβεί,

της Ελπίδας τα κεριά να ξανανάψει....

Προσμένω,

Ύμνους Δοξαστικούς

ξανά να ακουστούν

από Αγγέλων χείλη

σ' ένα καινούριο Ωσαννά,

σαν Κάποτε, σαν Τότε!

Ευλογημένα τα ερχόμενα

στο όνομα της Λύτρωσης,

της Λευτεριάς του Στοχασμού,

της Δόξας....της Αλήθειας!

Προσμένω

τελικώς ευχετικά,

μιά Λύτρωση Αναίσχυντη,

Ανώδυνη και Ειρηνική,

στη Δύση μου να έχω.

Αλήθεια,

μήπως και ζητώ Πολλά;

Θα τόθελα πολύ....να ξέρω.