Χριστέ μου, δώσε΄ του τη χαρά, τη μόνη που μπορούσε
να σου ζητήσει απάνω εκεί νοσταλγικά η ψυχή του,
κάνε το θάμα κι άσε τον να ζήσει όπως εζούσε
σε μια μεριά που τάχατες να μοιάζει το νησί του.
Να΄ ναι τα βράχια στο γκρεμό βαθιά κουφαλιασμένα,
να ΄ χει σωριάσει η θαλασσα στην αμμουδιά τα φύκια,
κι αράδα αράδα στο γιαλό δεμένα, αποσταμένα,
να σιγοτρίζουν τα φτωχά, σκιαθίτικα καίκια.
να σου ζητήσει απάνω εκεί νοσταλγικά η ψυχή του,
κάνε το θάμα κι άσε τον να ζήσει όπως εζούσε
σε μια μεριά που τάχατες να μοιάζει το νησί του.
Να΄ ναι τα βράχια στο γκρεμό βαθιά κουφαλιασμένα,
να ΄ χει σωριάσει η θαλασσα στην αμμουδιά τα φύκια,
κι αράδα αράδα στο γιαλό δεμένα, αποσταμένα,
να σιγοτρίζουν τα φτωχά, σκιαθίτικα καίκια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου