ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ / Βαρθάλη Ελένη

Ταξιδεύεις με νέες αποσκευές
κοιτάζοντας απ’ το παράθυρο τις αποφράδες μέρες.

Πίσω σε ακολουθεί το ποτάμι
βυθίζοντας τους σάπιους κορμούς των δέντρων
και την ερήμωση του τοπίου.

Σε εξουθένωσε
η αγκύλωση της συμβιβασμένης ζωής,
οι προσυμφωνημένες απαιτήσεις
που νάρκωναν τις σάρκες σου.

Η υπεροχή της ψευδαίσθησης
σφετεριζόταν το χρόνο σου
μέχρι το απρόσωπο είδωλο
να συνάξει την πείρα της πτώσης.

Φτάνεις στο εύκρατο περίσσιο
με έκτακτες ανταποκρίσεις,
λίγο πιο κοντά στα αδύνατα,
λίγο μακρύτερα από τα οριστικά,
δυο κόσμοι σε απόκλιση•
ο ένας από πάντα γεννημένος, ονειροβάμων κι αφανής,
ο άλλος καταρρακωμένος στην αυτοτέλειά του.

Ανάμεσά τους εσύ να ρέεις και το ποτάμι.