Πέντε (5) Ποιητές / τριες της Ελλάδας - Πέντε (5) Ποιήματα

Αποδοχή / Ρένα Γεροντάρα

Είναι κάτι ποιήματα λιγόλογα
που τα λατρεύω αμέσως.
Κι είναι και κάποια φλύαρα κι ανέκφραστα
πολύ περίτεχνα συναρμολογημένα,
που θέλουν χρόνο να τους δώσεις
και απαιτούν την προσοχή
το χάδι και το ντάντεμα
σαν παιδιά κακομαθημένα.
Αυτά τα τελευταία τα λυπάμαι.
Είναι εποχή χωρίς υπομονή
και αναγνώστες βιαστικοί και απρόσεχτοι.
Τα αγκαλιάζω για αργότερα.
Όταν κανείς δεν τα κοιτά και τα προσέχει.
Να έχουν μια αγκαλιά στην άκρη
για δύσκολους καιρούς
όταν ο ποιητής τους θα έχει πια πεθάνει.

**

Ο ΠΑΝΙΕΡΟΣ ΔΙΚΑΣΤΗΣ / Νίκος Δημογκότσης

Οι ευλαβείς ας ευλαβούνται περισσότερο
και οι γενναίοι, γενναιότεροι ας γίνονται,
είπε ο Πανίερος Δικαστής της Φύσης,
αποχωρώντας από το βήμα του Δικαιοσύνης,
απαλά χαμογελώντας στα μικρά παιδιά...

Και οι ευλαβείς σαστισμένοι,
αναρωτιούνται πόση ευλάβεια ακόμα,
και οι γενναίοι πόση εισέτι γενναιότητα,

όταν αίφνης δυνατή ακούγεται
ή φωνή ενός παιδιού λέγοντας:

Οι ευλαβείς προς την γενναιότητα ας προστρέξουν,
και οι γενναίοι προς την ευλάβεια,
ότι Αρετή και Τόλμη θέλει η Δικαιοσύνη,

η καρδιά της να λάμψει φως,
εις τα σκοτάδια των Υπάρξεων μας...

**
Άτιτλο/ Ελένη Τριτογένεια Ιωαννάτου

Έψαχνα Εκείνο,

που ήταν
από κάποια συστατικά φτιαγμένο
κι όλο έλεγα, πως δεν ήξερα…

Έπειτα, δημιούργησα στρατό
από μολυβένια όνειρα
και σιδερένιες σκέψεις.
Τις τακτοποιούσα σε παρατάξεις
με περισσή ευλάβεια.
Για δες...
με σύννεφα έμοιαζαν
ή με ονόματα άγραφα
σε ξεχασμένο λύχνο.

Ξάφνου αντίκρισα
τον σταυρό των οριζόντων
μέσα στην παλάμη μου
να χάνεται αχνά αχνά…

κι εγώ,
στεκόμουνα στο κέντρο
πλάθοντας συνεχώς
νέες ερωτήσεις.

**

Η Δική μου " Πέμπτη Εποχή "… / Στέλιος Κοντοδήμος

Μισό αιώνα ζωής δεν προσκύνησα...
άντεξα το πύρινο κόστος…
συγ-κράτησα λίγα αστέρια για φυλαχτό…
καίω τις κέρινες σκιές …
αυτοκτονούν…
στο Φως του κρυφού μου ήλιου…

Κοίταξε με μονάχα αν έχεις όραση…
κι ελπίδα για ατόφιο όραμα…
δεν αντ-έχω το σκοτάδι σου μισθοφόρε…
το δόλιο δόρυ σου κάμπτεται στην πρώτη βροχή…

Αντί Τιμής…
υπό-σιτίζεσαι απ’ την ζωή…
σακατεμένος στην αμβλυγώνια φυλακή σου…
θανατοποινίτη "εραστή" της ντροπής….

**

Ιέρεια των κραδασμών / Νίκος Στόφορος

Στο άτι μου σπινθήρισμα
φτέροβολα τ' ανέμου,
μοσχοβολιά μου ερωτική
το φλογερό σου πάθος!
Στου καλπασμού το γιάσελο,
στη χαίτη σου να δράμω
να ξεφαντώσουν ηδονές
στ' αναδιπλωνόματα σου!
Που 'γιν' ο πόθος αστραπή,
στους οργασμούς το θάμα
κεραυνοβόλα ανασαιμιά
καυτή μου σοροκάδα!
Δε μου γλυτώνει θάλασσα
η αλμυρή σου γεύση,
μέσα σου να 'βρω τη φωτιά
ερεθισμένη μ' έλξη!
Που 'ναι της φύσης το γραφτό
να θέλω και να θέλεις
"Ιέρια των κραδασμών"
και των χρησμών
οι λέξεις!
Λαχτάρα μου παράφορη,
το θείο άρωμα σου
ερέθισμα μου θεϊκό
μέσα σου π' ανασαίνω!