ΕΓΩ ΚΙ Η ΣΙΩΠΗ / Ελένη Βαρθάλη

Έχουμε πολύ μιλήσει εγώ κι η σιωπή.
Σ’ αυτό το βαθύ πηγάδι,
που νυχτώνουν λευκά πουλιά
ραμφίζοντας την ερήμωση,
την ακούω κι ακούγομαι καλύτερα,
ίσως γιατί
γειτνιάζει με το περίβλημα ενός κόσμου
πέρα απ' το ορατό,
εκεί όπου επικονιάζονται οι λέξεις και τα πράγματα
συνθέτοντας το μέσα φέγγος
όταν η ζωή
μας λησμονεί και μας στερεύει,
χωρίς να μας στεγνώνει.

Μια μέρα θα μεγαλώσουμε σ’ έναν κόσμο
στεφανωμένο με ηλιοτρόπια,
που μπορεί ν' αγγίζεται
και να μιλιέται.

Μισό δευτερόλεπτο μετά...
ένα σύμπαν παραπέρα...

όταν θα ’χουμε με μία κραυγή τελειώσει
κι εγώ και η σιωπή.