Τρεις [3] Ποιήτριες + [1] ποιητής - Οκτώ [8] Ποιήματα

Δέσποινα Αυγουστινάκη

[1]

«Ζητήστε και θα σας δοθεί»
σου είπαν
κι άρχισες να ζητάς
δίχως να δεις τι θέλεις.
Κι ας νόμιζες πως ήξερες
«Εγώ δεν ξέρω;», έλεγες
Μα αν ήξερες
θα το ’λεγες
με λόγια απλά,
ξεκάθαρα.
Με μια μονάχα λέξη.
Το έμαθες τούτο
κι άρχισες πάλι
να ζητάς
μια λέξη μόνο.
Ευτυχία.
Ακόμα δεν κατάλαβες
Διόλου απλή
διόλου ξεκάθαρη
η λέξη ευτυχία.
Καθένας βάζει μέσα της
μια άλλη προσδοκία.
Κι ύστερα ζήτησες
δίχως καθόλου να ζητάς
Με τη σιωπή
Δίχως καμία λέξη.
Και τότε πήρες.

[2]

Ζούμε
έξω από εμάς
Ανέστιοι
Αιώνιοι κυνηγοί
μιας ευτυχίας
πέρα από εμάς
σε πράγματα άλλα
σ’ άλλους ανθρώπους
σ’ ένα γλυκό χαμόγελο
σε ένα χάδι τρυφερό
σε λίγη αγάπη.
Ζούμε έξω από εμάς
Ανέστιοι
Κι αν κάποτε
βρούμε εστία
η αλήθεια
θα είναι
απλώς
πως επιστρέψαμε
εντός μας.

**

Αγαθή Γιολτζίδου

[1]

Από νωρίς έψαχνα σύμφωνα στο γρασίδι του δρόμου.
Μουσκεμένα φύλλα τα φωνήεντα τόσο που βράχνιασα ν οι λέξεις.
Μα μέχρι το χάραμα φύσηξε τόσο δυνατά ο άνεμος σου που σκορπίσανε κι ας είχαν έρθει όλα σιμά μου.
Σκορπίσανε στο λογισμό μου για σένα.
Ωχ, γαμώτο πάλι από την αρχή να ψάχνω φθόγγους.
Και τονισμούς με τα σημεία στίξης στα συρματοπλέγματα του νου μου.
Μια λέξη σαν κόσμημα.
Σαν κάλεσμα να φεγγοβολήσει.
Κι ο ταξιδιωτικός σάκος ερμητικά κλειστός σαν τον πόθο σου..
Ο φαροφύλακας γρασάρει κουρασμένος τις αλυσίδες της αλυσοδεμένης από προδοσίες πόρτας.
Η αλμύρα μονολογεί και η μοναξιά του απαντώ κι ο γλάρος κραυγάζει την επιτυχία του στο γιαλό έχοντας την λεία του στο κορμί του….
Όλα τα ζύγια και τα βαρίδια των επιθυμιών μου τα φύλαξα ανάμεσα στα δένδρα της αυλής σου.
Να έρθουν τα πουλιά να κτίσουν ε φωλιές.
Και να πολλαπλασιάσουν.
Ναι υπάρχουν κι άλλες μαθηματικές έννοιες.
Όχι μονάχα οι αφαιρέσεις του έρωτα σου.
Είναι ασύνδετα τα γεγονότα μου λες.
Χε,χεχε…
Σύνδεση
Συνδέομαι
Α_συν_δέομαι.
Τι σημαίνει δέομαι για πες.
Σε συλλογιέμαι απόψε τόσο που φέρνει μια αρμολόγηση στη φύση του κορμιού σου αυτός ο συλλογισμός.

[2]

Και μου ψιθύρισε ο κορμός του δέντρου.
- Φάε από τον καρπό που σου χαρίζω με την καρδιά της ρίζας μου (θυμάσαι, ο πατέρας σου με φύτεψε, έξω από το παράθυρο σου), μα ΜΗ λησμονήσεις τον τόπο σου.

Σταγόνες στάθηκαν στην ανθισμένη ροδιά ανάμεσα από έναν ηλιόλουστο θόλο τ ουρανού. Μπερδεύτηκε το μπλαβί με τα γκρίζα δάκρυα της φυγής μου.
Ξύπνησα από την ξαφνική μπόρα.
Η καταιγίδα μου θύμισε στιγμές αποχαιρετισμού.
Άφησα έναν αναστεναγμό και γέμισα την χούφτα μου από το μουσκεμένο χώμα της αυλής.
- Με αισθάνεσαι, ρώτησα τον πατέρα, καθώς αγκάλιαζα την Μάνα.
Τότε άκουσα την φωνή μου βραχνή, σαν άφησα ένα αντίο στον ώμο της Μάνας.

**

Πέτρος Σαρδέλης

[1]

" Φίλοι :"

Είμαι περικυκλωμένος από φίλους
Σε έναν κύκλο τρέλας.
Αντιμετωπίσαμε
Δυνατά όλη μέρα,
Προσπαθώντας να περάσω
.... Άγνοια
Καθώς το ένα είναι δύο σεντς,
Πάνω από αυτό το στρογυλό τραπέζι
..... των σημερινών γεγονότων.

Αυτή η υπέροχη αλληλεπίδραση,

Απαιτεί πειστικές πράξεις
Παραδοσιακά... άκρα,
Έξω από τους πολιτισμένους κανόνες
Της σημερινής..." ορθότητας."
Συμμετοχή, φυσικά,
Με βουνά φαγητού
Και θυελλώδες ελληνικό κρασί.

Μέχρι το τέλος της ημέρας,

Οραματίστηκα
Ντουζίνα θλιβερά άδεια
Επιπλέοντας αβοήθητος στο πουθενά
Επόμενο
.... σε ένα καράβι με ανατροπές,
Με όλους εμάς στην κορυφή
Κρατιέμαι
Ο ένας στον λαιμό του άλλου.

[2]

" Σκαρί στο Παρελθόν:"

Σαν έρθει η ώρα
που τα γόνατα "κοπούν"
και αποκάμει ο δρομέας
στης ζωής τον Μαραθώνιο.
Το βλέμμα μοναχό
αφήνει ν'αρμενίζει
στο νυχτωμένο παρελθόν,
σκαρί με άδειες υποσχέσεις
που ξώκοιλε
στου χρόνου την ομίχλη
πάνω σε "στραβό γιαλό"

**

Ρούλα Τριανταφύλλου

[1]

ΟΣΟ ΚΡΑΤΑΕΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΑΝΕΜΟΣ

Πόσα φεγγάρια χάθηκαν.
Πόσα η νύχτα αντέχει.
Πόσα ποτάμια σιωπούν.
Πόσα ναυάγια κρύβεις, θάλασσα.
Στο μπλε,στην αλμύρα.
Πόσες ελπίδες ανέμισες;
Πόσα στα κύματα υποσχέθηκες!

Πόσα κρατάει αυτός ο άνεμος;
Πόσα κομμάτια να σπάσω το κορμί,
όσο κρατάει αυτός ο άνεμος.

Να φύγεις,
ψυχή,
να φύγεις!

Πόσο κρατάει αυτός ο άνεμος;

[2]

ΟΙ ΓΛΑΡΟΙ

Αγριεύει η θάλασσα.

Πέταξαν οι γλάροι στης στεριάς τα μέρη.

Κακοκαιρία θα έρθει.

Κι εσύ, φουρτουνιασμένη μου ψυχή,

σε ποια κορφή θ’ ανέβεις;

Πού θα γαληνέψεις;

Το πέταγμα των γλάρων

θαρρώ

πως το ζηλεύεις.