ΜΕΤΑΠΛΑΣΕΙΣ/ Ελένη Βαρθάλη

Φαίνεται ότι συνηθίσαμε στ' άστερο καθρέφτισμα των άλλων
αντιγράφοντας την ακινησία των αγαλμάτων,
τη βολεμένη κατ' ανάγκη σε θολερό ορίζοντα.

Όλα αρχίζουν μες στην αποθέωση της ξοδεμένης θύμησης
καθώς αναμερίζεις το στέρφο χρόνο της παραίτησης
κι η επαφή αποδεικνύεται ελκυστικότερη των προγνώσεων.

Δεν γνωρίζω βεβαιότητα άλλη από εκείνη
που τροφοδοτεί την πρόνοια της αλήθειας.

Άγγελοι υγροί μονάζουν στην κόχη του ματιού μου,
ανάστροφα πετούν στο λασπωμένο σούρουπο.

Το μάκρος της βροχής λειαίνει αργά το μάρμαρο,
την πέτρινη σιγή που έστησε μπροστά σου
ο ανυπότακτος του μηδενός τεχνίτης.

Δεν είσαι άγαλμα εσύ.

Το αρχαίο σου πρόσωπο ξεσκέπασες
ταχυδρομώντας το στη μοίρα του Αλωνάρη.

Ζεύεται χειμώνες πολλούς ο άνθρωπος
για να ξυπνήσει ο πηλός

και ν' αφρατέψει ο κόσμος.