Συνέλεγε τούς ἀνθούς τῶν πετρωμάτων
Τά τρυφερά δοντάκια τῶν νεφῶν
κάθε πού κατέβαινε ἡ βροχή
Ἁρμολογοῦσε τή ραχοκοκαλιά τοῦ φόβου
Τήν ἐξοστράκιζε στά πίσω τοῦ ὁρίζοντα
στό πλάϊ τῶν φρεάτων
τά πού ἐστέρευαν τή δίψα τῶν ὀρέων
Κατόπιν ἔδραττε ἀσκό
ἀπό τομάρι ἀπελπισίας
Φύσαγε ἴσα στόν στενό λαιμό του
τόν ἦχο πλάγιο ἀτιθάσευτο
σάμπως ὁ ἀλαργινός ὁ καλπασμός
ἀλλοπαρμένων ταύρων πού σιμώνουν
Ψηλά ἀνέμιζε ὁ μανδύας τοῦ Θεοῦ
στίς δίπλες ὅλες τῆς ἠχοῦς
Στόν κάμπο τρίβονταν χαλίκια
οἱ ἐδῶθε ἐκεῖθε βράχοι
Ὀρθή ἡ ὀργή τῶν ταπεινῶν γεροδεμένη ἀνάσα
στροβίλιζε τά τρίμματα τοῦ ὕπνου
Ὁ Ἐλπίδας εἶναι
Ἡ ἀγέρωχη λεπίδα πού θερίζει ἀστόμωτα
τά χίλια δυό κεφάλια τοῦ κακοῦ
καί τοῦ ὀλέθρου
σ’ αὐτόν ἐδῶ τόν τόπο
Οἱ ἄθλιοι
φυλαχτεῖτε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου