ΣΤΟ ΝΤΕ ΦΑΚΤΟ ΚΑΦΕ Η ΚΑΠΟΥ ΑΛΛΟΥ / Μασμανίδης Ιωάννης

στὴν ἄκρια τῶν χειλιῶν μου
πέρασες τὴ νύχτα ξάγρυπνη

χαμηλόφωνο συνωστιζόμενο ἀντὶο

πῶς
γιατί

τρυπάνι αἰχμηρὸ
σὲ ὀνομάζω

σὲ στάση μοναξιᾶς μέ ἀπεριόριστα ὑλικὰ ἀπόγνωσης
σὲ ὑποδέχομαι πάλι

λύπη κι ἄς βρέχεις
κι ἄς ματώνεις

ἀλλὰ κι ὁ πόνος σου
βαθύτερος ξαγρυπνάει
γενναῖα παρελαύνει
σὲ ἄψογη παράθεση ἀποδίδει τιμές

Ἴσαμε πιὰ πλησμονὴ μπορεῖ
νά πονέσω κι ἄλλο
ἀπὸ ἀφαίρεση σὲ ἀφαίρεση ὁλοένα
μέ συλλέγω

συλλαβίζω ἀγγίγματά σου
κι ἡ ἁφὴ
κορμὶ δὲν βρῆκε ἄλλο

παντοῦ σκιὰ
παντοῦ παντοῦ τέλος

τί μπορεῖ νὰ ἐπινοήσει ὁ ἄνθρωπος σκέφτομαι
τί ἐπινόησες
γιὰ νὰ κάμεις
νὰ πονέσω τόσο

Λόγια δὲν ἔχω
τί νὰ πῶ

ὅλα σὰν περιττὴ διακόσμηση
φυλλοροοῦν

τί νὰ θυμηθῶ

στὸ Ντε φάκτο καφὲ τότε
στὸ Λευκὸ πύργο
ἤ κάπου ἀλλοῦ δὲ θυμᾶμαι

ἀπ’ τὸ ὄνειρο ἐν ἀγνοία μου ὡς ξένος πολὺ
ἐκ διώχθηκα χωρὶς πυξίδα

Μὲ ἀποχαιρέτησα

μέ δῶρα ἀτίμητα
θραύσματα δικῆς μου ζωῆς
μὲ τὸ ἄτοπο Κρεμῶ τὶς νύχτες μου τώρα

Ἀνάποδα καθρεφτίζομαι πάλι