Προϊδέασης τετράστιχα / Σαλίβερος Νικόλας

=Η συννεφιά στο λογισμό πάντα  φέρνει μια πλήξη.

Με καρτερία ο ανθός το κάλος του θα δείξει.

Φίλαυτες οι <μυρωδιές> μαζί ποτέ δεν ζούνε.

Στην Ανοιξη οι ζωντανοί τον θάνατο ξεχνούνε.

==Ατέλειωτος ο πόλεμος των ιδεών τ’άνθρώπου,

γιατί ζητούνε έξοδο από του νού τα λούκια.

Η μοίρα όρισε  μορφή και χρώμα κάθε τόπου

στη θάλασσα φυτρώνουνε  και ζούν μόνο τα φύκια.

=Είδα το φώς μες τη ζωή, χρυσή του ήλιου αχτίδα,

  χαρά και πίκρα γεύτηκα, αγάπη  όμως δεν είδα. 

 Λούστηκα λόγο εμετικό, άδικου καταιγίδα,

απ’το πιθάρι λεύτερη θ’αφήσω τη ελπίδα.

=Πολλά στη γη θηλαστικά, ζήσαν και ζουν, τα γένη

μα το ανθρώπινο ρουφά, ό,τι  αυτή υφαίνει .

Πάνω στη γη που έλαχε ,  ξέχνα δεν του ανήκει,

στο γένος είναι πρόσφυγας το σκότος καταδίκη.

= Μεσ’το μυαλό και την καρδιά ,σάν πέφτουν οι αμπάρες,

βαριές μοιάζουν κι’αβάσταχτες «τσιγγάνικες κατάρες».

Μύριες συγνώμες, κάτισχνες το δίκιο ν‘αποδώσουν,

αγάπης έργα μοναχά , ζωές πικρές θα σώσουν.

=Κι’αν δεν ρωτήθηκε τ’ανθί ποιο χέρι το’χει σπείρει,

ο νους τ’ανθρώπου εχ’οφειλή σ’ολης της γης τη γύρη.

Κί’αφού οι αισθήσεις κολυμπούν μόνο στο πανηγύρι,

ζυγιάζει η φύση ενοχές και μένει τ’ανθομύρι.

=Δίκο του δίφρο ο άνθρωπος  μόνο καβαλικεύει

και πολεμάει ξώδερμα πρώτος να είναι ιππέας

Ξεχνά , η μοίρα τ’ άγαλμα της φύσης μαστορεύει ,

στο άλογο  ο  ήρωας , στον κήπο ο σκαπανέας.

=Οταν το συνειδός ξυπνά, σαν δίκια ταλανίζουν,

λυγούν οι αίσθησες κι’ο νούς κι’άλογα βαδίζουν.

Η αλήθεια γίνεται θηλειά, θανάτου αφετηρίας,

όμως υπάρχει η ψυχή,σανίδα σωτηρίας=.