ΗΛΙΟΣ ΑΓΑΠΗΣ / Γιάννης Τάτσης

Ανεξίτηλος ποταμός στις όχθες του μέλλοντος,
κελαρύζοντας η ζωή,
ξεβράζει το υπαρξιακό μας άρωμά
στη λαοθάλασσα των περιπλανήσεων.
Μηχανισμός περίπλοκων γραναζιών ο άνθρωπος,
άλλοτε κακογρασομένος με ήχους περίεργους,
αποκρουστικούς στους δρόμους της ζωής
και άλλοτε μελωδικό κελάηδημα της άνοιξης,
σκορπώντας τα αρώματα των υπαρξιακών του
λουλουδιών οικοδομεί το αύριο.
Ταξιδευτής με το ιστιοφόρο των ονείρων
στα πελάγη της ζωής,
δονώντας τις χορδές των αισθήσεων,
ακροβατεί στην πύλη του φωτός ή του σκοταδιού
και αναλόγως το τρίξιμο της πόρτας
αρμενίζει στους ήχους των ανέμων της.
Άλλοτε κρεμώντας στις φεγγαραχτίδες
το ταγάρι των ονείρων του,
ψάχνει διέξοδο στη νυχτωμένη ψυχή του
και αλαφιάζοντας το εγώ στο φεγγαρόφωτο,
αναδύει απ’ τη σπηλιά της απληστίας
τις νυχτερίδες των σκοτεινών πόθων.
Άλλοτε πιασμένος στο διάχυτο φως
των αξιών του ήλιου της δικαιοσύνης,
ταξιδεύει σε ένα λευκό σεντόνι ονείρων,
σκορπώντας αρώματα αγάπης, ελπίδα ζωής
στην πλάση των διάφανων οριζόντων.
Κάθε βήμα υφαίνει κλωστή την κλωστή
ένα ολόκληρο σύμπαν πιθανοτήτων και γεγονότων,
που καθορίζουν τη γραφή του μέλλοντος.
Σε έναν κόσμο περιπλανήσεων και αναζητήσεων
πάθος και οργή, με αισθήματα αδυναμίας,
πλάθοντας σκέψεις στους νυχτωμένους δρόμους,
πολλάκις αλλοιώνουν την όψη της Αρετής.
Πολύμορφες οι φορεσιές του εγώ, μακράν των ήχων
της αλήθειας, με το φως να μην ανθίζει σκέψεις,
μας ρίχνουν σαν Φθινοπωρινά φύλλα
στον γκρεμό του πόνου.
Η ζωή γεννημένη στο διάχυτο φως των αξιών,
δεν της αξίζει ο χορός του Ζαλόγγου,
έως το τελευταίο χτύπημα του ξυλοκόπου,
που θα ρίξει το δέντρο μας καταγής
και θα ακουστεί ο θρήνος των πουλιών του,
αμαχητί δεν παραδίδουμε τα όπλα
στη λαίλαπα του σκιών,
γυμναζόμαστε πάνω στης μοίρας το υφαντό,
κοιτάζοντας κατάματα τον ήλιο της αγάπης.
Όποιος αντέξει το φως του, θα λαρυγγίσει
στις φλέβες του η φλόγα της δύναμης και της σοφίας
να αντικρούσει την επέλαση του υποχθόνιου μίσους,
θα νιώσει στους ανέμους της ζωής,
πως η χλόη μεγαλώνει μετακινώντας πέτρες,
τα λουλούδια ανθίζουν σκορπώντας αρώματα,
τα πουλιά πετούν μακριά διανύοντας χιλιόμετρα
και πάντα βρίσκουν το δρόμο της επιστροφής.
Στην αγκαλιά της αγάπης, που κυοφορεί
αρώματα ελπίδας, θα νιώσουμε κάθε απλό στη ζωή,
δημιουργώ των πάντων σε ένα αιώνιο,
κοσμικό σύμπαν, που δίνει νόημα στην ύπαρξής μας.

Από την ποιητική συλλογή "Στα αγνάντια των λογισμών"