Καταφύγιο
....κι ενώ ήδη ξέμαθα να ερωτεύομαι,
της Αγάπης το Παραθύρι,
άνοιξε ξανά...για μένα!
Κι εγώ,
εγκλωβισμένος μέσα
στης ΄Ανοιξης τη φυλακή
μακριά από ΄Ασεμνες Χειρονομιές
και ΄Ασκοπους ψυθίρους,
πλήθος από στίχους Καυτούς Ερωτικούς,
ξανάρχισα να γράφω!
....και πλέριασε η ψυχή μου
με άρωμα από πασχαλιές,
κι απλώθηκε γύρω μου μιά Μουσική Σεμνή,
που της νυχτιάς τη Σιωπή,
την έκανε....να κλάψει!
....κι όταν τους στίχους μου τους Καυτούς
με το καλό τελειώσω,
τότε, τσαλαπατώντας τα χρυσά φυλλώματα,
κι ενώ ο Μεγάλος ΄Ανεμος βουϊζοντας
μαεστρικά θα μ' οδηγεί,
θα φύγω γοργά και θα χαθώ,
βρίσκοντας καταφύγιο,
μες την καρδιά....μιάς λίμνης!
Πυξίδα
Κρυσταλλωμένο σούρουπο
στο κατώφλι της Νύχτας,
κι Εγώ,
στους δρόμους της ΄Ακαρδης Πόλης,
σαν χινοπωριάτικο μπρούτζινο φύλλο,
αφήνομαι στο παγωμένο αγέρι
να με πηγαινοφέρνει με ξέφρενο ρυθμό,
στον λαβύρινθο της άδειας πλατείας.
Νοιώθω,
πως χάθηκα στο κέντρο του κόσμου,
σαν απέμεινα μόνος!
Ξετυλίγω το κουβάρι του Είναι μου,
και αισθάνομαι δίπλα μου,
ένα πλήθος από ίσκιους ομοίων μου,
να με
περιτριγυρίζουν περίεργα....
Θέλω να ξεφύγω
από αυτά τα Παράξενα ΄Οντα,
όμως,
μου είναι Αδύνατον!
Έχω χαθεί για Πάντα στο ΄Απειρο,
και δεν βρίσκω την ΄Εξοδο,
γιατί απλώς....μου λείπει η Πυξίδα!
Της Απανθρωπιάς το ποτάμι
....και γιόμισε ο κόσμος με Σκοταδιστές,
που τα όνειρά μας θρυψαλιάζουν,
κλείνοντας τους διάδρομους
που οδηγούν στους Ουρανούς,
για να μη μας βλογήσει ο ΄Ηλιος!
....κι οι ΄Ανεμοι ξεσηκώθηκαν κι αυτοί,
κι Αντάρα ...και Κουρνιαχτός μεγάλος!
....και παραφρόνησε ο ΄Ανθρωπος,
την ψυχούλα του γιομίζοντας
με Θλίψη....και Μαυρίλα!
....και το ποτάμι της Απανθρωπιάς
ξεχύθηκε κι αυτό ορμητικό,
τον Κόσμο....για να πνίξει!
.....και ξεριζώθηκαν συθέμελα τα Αισθήματα,
κι η Πίστη αλαφιασμένη λάκισε,
ενώ η Ελπίδα πνίγηκε κι αυτή,
σε μολυσμένο αίμα....
Μιά Απόγνωση τα κρυφοράματά μας έσβησε,
ρίχνοντας σε βάραθρο τους Πόθους,
ενώ τα μάτια του ΄Ηλιου ήδη αιμορραγούν,
πάνω από οξείες και αμβλείες συνειδήσεις!
Όμως, θαρρώ πως ακόμη ο ΄Ανθρωπος
κρατιέται σε τροχιά Επαγρύπνησης,
μακριά από
΄Υπουλες, Κυκλωτικές κινήσεις,
ξορκίζοντας των αγριμιών τα ουρλιαχτά
και φυλακίζοντας τους ΄Αγριους Ανέμους,
ενώ,
βαστάζοντας στα χέρια του σφιχτά
Κυκλάμινα Αγάπης,
κρατάει σε απόσταση ασφάλειας
τον χείμαρρο της Απανθρωπιάς,
που ολοένα....πλησιάζει!!
Τον
Μεγάλο Θεό θα ικετέψω
Και να,
που ήρθε μιά ώρα
δύσκολη,
που αποζητώ την
ψυχή μου κάπου ν' αποθέσω!
Φοβάμαι, πως από
την πορεία μου ξέφυγα,
και, από την
απλωσιά της θάλασσας
και τα πλατιά τα
ξέφωτα,
βρέθηκα θαρρώ,
ασφυχτικά φυλακισμένος
στης Αγωνίας το
κελί
και νοιώθω μα το
Είναι μου,
μιά Οργή και μιά
Σιωπή...να με τυλίγει!
Έπαψε πιά η ψυχή
μου
να είναι φωλιά
Ερωτική,
και υποπτεύομαι,
πως των αισθημάτων
μου η Παγωνιά,
έντυσε με Νύχτα το
κορμί μου....
Όμως,ακόμη
νοιώθω....σαν μικρός θεός,
και προσπαθώ να
ζυμώσω ξανά
σαν να είναι από
πηλό
την ψυχή μου,
να της μεταδώσω
μιά Παντοδυναμία τρυφερή,
κι ύστερα, αφου
την ψυχή μου
γεμίσω ξανά με
Αισθήματα,
τον Μεγάλο Θεό θα
ικετέψω,
των κανονιών να
φράξει τα στόματα,
τους Τυράννους
απανταχού της Γης να αφανίσει,
μιά δωδεκάδα
Λευκάγγελους να στείλει
των Ισχυρών τα
μυαλά να μερέψει,
κι Αυτός με τη σειρά Του,
τους καρπούς και
το ψωμί να Ευλογήσει,
για να λιγοστέψει
των Ανθρώπων η Πείνα...
Ρυτίδα
Θλίψης
....έρχεται μετά η
Νύχτα η Ατίθαση
με τις βαθιές
ανάσες της,
τ' Αστέρια του
Ουρανού να κρύψει,
την ώρα που αυτά
Ανέμελα,
στις παρυφές του
Μηδενός χορεύουν!
....κι όταν τα
΄Αστρα αποκάμουνε
και τον χορό
αφήσουν,
κλαίγοντας κραυγάζουνε,
χωρίς θαρρώ να
βγάζουν ήχο,
αφού κύκλοι τον
ήχο φυλακίζουνε,
μέσα σε άλλους
κύκλους....
....και η Γαλήνη
που ακολουθεί,
γίνεται πιότερο
δυνατή απ' την Ανησυχία,
καθώς ξεκλειδώνει
το μυαλό,
από την ΄Εκστασή
του....
Κι Εγώ,
με το βλέμμα μου
καρφωμένο στο κενό,
και με το λογισμό
μου να πλανιέται
σε δρόμους και
φαράγγια δύσβατα
γεμάτα
΄Ονειρα Φτηνά και Ακατάλληλα,
να αποφύγω
προσπαθώ
την πρώτη Ρυτίδα
Θλίψης,
που επιμένει
οπωσδήποτε,
το πρόσωπό
μου....ν' αυλακώσει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου