Καθώς ο Χρόνος κυλούσε δίπλα μου,
με δυό πινελιές,
γέμισε το πρόσωπό μου με ρυτίδες
και το κεφάλι μου έλουσε,
με μία φούχτα χιόνι!
Τόσο γοργό ηταν το διάβα του,
που έμοιαζε
με σκιά μικρού γοργόφτερου πουλιού,
που βιαστικά πετάριζε
γιά άλλους τόπους μακρινούς-θερμούς,
η χειμωνιά μην τύχει το προλάβει....
Κι ενα πρωί σαν ξύπνησα,
το πρόσωπό μου αντίκρυσα
στον άθλιο καθρέφτη
και ειλικρινά δεν με αναγνώρισα,
γιατ΄ημουν ήδη Γέρος,
μ' ενα σακί στην πλάτη μου
γεμάτο αναμνήσεις!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου