Ώρα μου ...Καλή

Πόσο θα το ήθελα Πολύ,

να με λυτρώσει η ζωή

στου λιμανιού το άνοιγμα,

ώρα που θάχει...φρεσκαδούρα!

Να σμίξουν το κορμί μου κι η ψυχή

με του κυμάτου το αφρί,

σ' αγκάλιασμα σφιχτό αιώνιο!

Την ώρα κείνη δυό πουλιά

στο παραθύρι του σπιτιού μου το ζερβό,

λόγο γιά μένανε γλυκό- στερνό,

στα ρόδα  και στ' άλλα λούλουδα να πούνε...

Κι εγώ,

να φεύγω Υπερήφανος,

την ώρα που θα βογγούν

του κόσμου τα στοιχειά,

απλώνοντας

την αθωώτητά μου στο περβάζι

κι ενώ το παγωμένο μου κορμί,

στο ξέβαθο σπίτι του χιονιά

θ' αφήνω,

μιά ευχή μονάχα θα ψελλίσω....

"Να είναι η Ώρα μου Καλή

και μιά Καλλίτερη ζωή,

εκεί που πάω...ας ζήσω"...