Φαμακούστα

Της Φαμακούστας τις ομώνυμες φωνές

τις παίρνει τ΄ ακρογιάλι

οδυνηρά χτυπάει το φάντασμα

μα κείνη ανασαίνει.

Μάτια που γνώρισαν

τα μάτια σου Αγαπημένη

θωπεύουνε ξανά τις γειτονιές μας.

Πληγώνει η νύχτα το πηγάδι

τ΄ όνειρο σαν πριν δεν λησμονιέται,

στο φως της χειμωνιάτικης αυγής.

Θα λες «Πεθύμησα το σπιτικό μου»

κι ο νους θα τριγυρνάει στις αυλές

στις τριανταφυλλιές σου.

Μα οι τόσες μνήμες,

(Η πατρίδα κι οι σταυροί

τσαντίρια και κραυγές οδύνης)

ένας καθρέφτης, λαός νεκρών

που μας πληγώνει.

Εσύ κι εγώ ένα το χέρι

η καρδιά το φως

κι η ποίηση μας κανακεύει.