Απόκληρες Νύχτες

Τις Νύχτες τις Απόκληρες,

στων ονείρων τα ετοιμόρροπα Κάστρα τριγυρνώ,

ώσπου να έρθει η Χαραυγή,

της Νύχτας το σκοτάδι ν' αυλακώσει.

Και είναι φορές,

που θαρώ πως σίγησε

της Συνείδησής μου η φωνή,

καθως πληθαίνουν μέσα μου

των Αισθημάτων τα συντρίμμια

και ακούγεται βουερός

του Πόνου μου ο Θρήνος...

Ζυγιάζω νοερά

του Πόνου μου τον πλούτο και το πλήθος,

ενώ στην ψυχή μου βρέχει πυκνόσυχνα

κόκκινη βροχή,

ασταμάτητη και πικραμένη...

Και ο Χρόνος,

παραμένει πάντα Αλώβητος,

χωρίς κανένας μου Καημός να τον λυγίζει,

όμως,

με παρηγορούνε ευτυχώς,

του κήπου μου τα γιασεμιά κι οι νάρκισσοι,

δώρα στον ΄Ερωτα εκλεκτά

και τα όνειρά μου τα εαρινά,

έστω και αν  μετουσιώνοντα

σε Φρούδες Ουτοπίες.