Δημήτριος Ι. Μπρούχος : Λοιπόν, η Ποίηση για μένα…Ένα Θείο Δώρο, ένα χάρισμα, μια διαρκής περιπέτεια, μια καταφυγή, μια παραμυθία, ένα ατελεύτητο ταξίδι και τελικά μια «αποστολή».

Ο ποιητής Δημήτρης Ι. Μπρούχος γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Στα Γράμματα εμφανίστηκε το 1977 με την ποιητική συλλογή : «Στο πέρασμα του χρόνου» Πολυγραφότατος, ακούραστος εργάτης του λόγου, έγραψε λιμπρέτα για όπερες, ορατόρια, καντάτες, ραψωδίες, καθώς επίσης ωδές, ύμνους και στίχους τραγουδιών. Έχει χαρακτηριστεί ως η ήρεμη, αθόρυβη δύναμη της Ελληνικής ποίησης με ένα λόγο βαθειά ποτισμένο από τις ανθρώπινες αξίες. Βραβεύτηκε κατ΄επανάληψη για την προσφορά του στα Ελληνικά Γράμματα, την Τέχνη και τον Πολιτισμό. 

Γνώρισα το έργο του, μέσω του διαδικτύου, διάβασα την λαμπρή ποίησή του και τον ευχαριστώ από καρδιάς για αυτή την συνέντευξη που μου παραχώρησε. 

1.    Κύριε Μπρούχο εμφανιστήκατε στα γράμματα το 1977 με την ποιητική συλλογή «Στο πέρασμα του χρόνου». Μέχρι το  2007 εκδώσατε άλλες εννέα (αν δεν κάνω λάθος) μέχρι που φτάνουμε  στην ποιητική συλλογή «Λουλούδια του δρόμου». Σε όλη αυτή την διαδρομή ποια ποιητική σας συλλογή θα χαρακτηρίζατε ως την πιο αντιπροσωπευτική.

H αλήθεια είναι ότι μέχρι σήμερα έχουν εκδοθεί δεκαέξι τίτλοι έργων μου, που αφορούν σε ποιητικές συλλογές και θεματική εργογραφία, καθώς επίσης ωδές και ύμνοι. Η αναψηλάφιση της διαδρομής 35 χρόνων με τα φτερά του Πήγασου, με κάνει να επαναπροσδιορίζομαι σχεδόν καθημερινά απέναντι σε πρόσωπα και σε καταστάσεις. Μα προπάντων, απέναντι στην Ποίηση. Αν επιχειρούσα μια χρονική διαίρεση των ποιητικών μου στιγμών σε περιόδους, τότε θα όριζα κάποιες συλλογές, όπως για παράδειγμα την ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΘΑΝΑΤΟΥ, ως την «κλιμακτήριο» μιας εφηβείας. Τις ΩΔΙΝΕΣ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ ως την αρχή της ενηλικίωσης, τη ΝΟΥΜΗΝΙΑ ή ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΤΟΥ ΠΑΝΤΟΣ ως το «έμπα» της ωριμότητας, τα «ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ  ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ» ως την εφηβεία της ωριμότητας και από κει και πέρα, τους θεματικούς εργογραφικούς μου τίτλους μέχρι σήμερα ως μια μακρά περίοδο ενηλικίωσης, μιας ωριμότητας που αν και βρίσκεται σε ένα παρατεταμένο στάδιο ωρίμανσης, εντούτοις δεν ωριμάζει ποτέ.

2.    Είστε πολυγραφότατος. Τι είναι τελικά ποίηση για εσάς;

«Αν δεν μου δινες την Ποίηση, Κύριε…», ένα από τα κορυφαία ποιήματα του κορυφαίου Νικηφόρου Βρεττάκου, θα μπορούσε να δώσει εύγλωττα μιαν απάντηση, την οποία έτσι κι αλλιώς προσυπογράφω. Λοιπόν, η Ποίηση για μένα…Ένα Θείο Δώρο, ένα χάρισμα, μια διαρκής περιπέτεια, μια καταφυγή, μια παραμυθία, ένα ατελεύτητο ταξίδι και τελικά μια «αποστολή». Πιστεύω, ότι ο κάθε άνθρωπος έχει την αποστολή του σ αυτόν τον μάταιο κόσμο. Για να την ανακαλύψει, πρέπει να σκύψει και να σκάψει βαθειά μέσα του, να συντριβεί, να γνωρίσει την ταπείνωση, να μυηθεί στην ταπεινότητα (σκοτώνοντας το εωσφορικό Εγώ) και έχοντας αφήσει πίσω του τη δύση των παθών του, να ατενίσει το Φως το Άκτιστο. Αυτό θα του υποδεικνύει κάθε φορά το στάδιο στο οποίο βρίσκεται, αποκαλύπτοντάς του το δικαίωμα στο «επόμενο βήμα».

Με άλλα λόγια, οτιδήποτε κάνει κανείς στη ζωή του, οτιδήποτε επιχειρήσει, οτιδήποτε γράψει ως επιτηδευτής λέξεων και συναισθημάτων, ως ένας φιλόδοξος αναρριχητής, είναι καταδικασμένο να παραμείνει στο ημίφως μιας –στην καλύτερη περίπτωση- μιας ψυχοθεραπευτικής γραφικότητας. Προσωπικώς, δεν θεωρώ ότι γράφω. Υποκινούμαι στην έκφραση δια της εμπνεύσεως, αφού προηγουμένως η ψυχή εγείρει σταθερό αίτημα.

3.    Έχετε βραβευτεί κατ’ επανάληψη σε ποιητικούς διαγωνισμούς, αλλά και σε μουσικούς. Έχετε βραβευτεί για την Κοινωνική και Πολιτιστική προσφορά σας. Τι αξία έχει για εσάς ένα βραβείο, ένας έπαινος, μια διάκριση;

Δεν έχω λάβει ποτέ μέρος σε ποιητικούς διαγωνισμούς, ενσυνειδήτως και εν πλήρει επιγνώσει. Αν και έχω διέλθει όλα τα στάδια της ψυχής στην αθεράπευτη εκκοσμίκευσή της, από την ματαιοδοξία και τη φιλοδοξία για να καταλύσω στην εν Χριστώ απάθεια, κράτησα αυτό το ακριβό δώρημα μακριά από τις όποιες διεκδικητικές συγκρίσεις.

Τι θα μου πρόσφερε άλλωστε ένα βραβείο ή μία διάκριση; Τη μεγαλύτερη διάκριση την έλαβα από τον Θεό. όταν μοι ενεπιστεύθη το τάλαντον. Αντιθέτως, έχω λάβει πολλές φορές μέρος σε μουσικούς διαγωνισμούς, φεστιβάλ και παρόμοια, ως στιχουργός, διεκδικώντας τη χρηματική διάκριση. Άλλωστε το τραγούδι, είναι ανενδοίαστα εμπορεύσιμον είδος. Προσωπικώς, έχοντας καταθέσει στην κρίση του κόσμου περισσότερα από 400 τραγούδια, που η αποδοχή του τα ανέδειξε σε χρυσές και πλατινένιες πωλήσεις, φροντίζω να υπηρετώ με συνέπεια τον «Λόγο»,  μεταδίδοντάς τον με σεβασμό και απλότητα στον κόσμο που δεν έχει ως πρώτη επιλογή του την ποίηση. Οι όποιες διακρίσεις, τις οποίες έχω τύχει και αξιωθεί στη ζωή μου, αφορούν στο σύνολο της πνευματικής μου παρουσίας στα Ελληνικά Γράμματα, όπως αυτήν θεώρησαν και έκριναν ότι έπρεπε να στεγάσουν σε κάποιες απονομές κάποιοι θεσμοί, όσο και φορείς.

Αυτές οι απονομές και οι διακρίσεις, μου προσέθεσαν φορτίο ευθύνης, για τη συνέχεια.

4.    Πολλές φορές οι άνθρωποι υποστηρίζουμε ότι κάποιες σταθερές καθορίζουν την ζωή μας. Οι διαχρονικές αξίες (ισότητα, ειρήνη, ελευθερία κτλ) το ρόλο παίζουν στην ζωή σας; Ποια η θέση τους στην ποίηση και τους στίχους σας;

Όλα αυτά, βεβαίως, με απασχολούν ως έναν σκεπτόμενο άνθρωπο.

Υποψιασμένο από την Εθνική του Ιστορία ώστε να μην τρέφει αυταπάτες και ψευδαισθήσεις αλλά και να μην παραμυθιάζεται από την όποια ευτελή και εύκαιρη συνθηματολογία. Και πρωτίστως «ιδιοτελή»…Η Ισότητα, είναι η πρώτη αξία που υποστηρίζω. Αποδίδοντάς την το πρώτον και κατόπιν αιτώντας την.

Η Ελευθερία, είναι ένα αγαθό που το κατακτά ο καθένας για τον εαυτό του. Απελευθερωνόμενος από τα δεσμά των προκαταλήψεών του, των εμμονών του, των απωθημένων του, καθιστάμενος προοδευτικά ελεύθερος στην «οικεία του Ιερουσαλήμ». Θέτοντας ο ίδιος τα όρια της δικής του ατομικής ελευθερίας, σεβόμενος ταυτοχρόνως τα όρια της ελευθερίας του άλλου. Όσο για την Ειρήνη, θεωρώ ότι αν δεν έχουμε ειρήνη εντός μας, δεν μπορεί να προκύψει καμμιά πραγματική ειρήνη σε κανέναν κόσμο. Η ειρήνη, στο βαθμό που την απολαμβάνουμε όσοι την απολαμβάνουμε, στην πραγματικότητα είναι μια «εκεχειρία» στη βάση κινήτρων και συμφερόντων.

5.    Υπάρχει ελευθερία, ισότητα, ισονομία στην σύγχρονη κοινωνία, στην πολιτεία και το κράτος;

Πιστεύω ότι ο καθένας εισπράττει αυτό που χρειάζεται, από τη θέση στην οποία βρίσκεται και από την οποία εξυπηρετείται και εξυπηρετεί. Οι έννοιες αυτές, τυπικά και συνταγματικά εξακολουθούν να υφίστανται, εν πολλοίς όμως αν-ενεργές στην καθημερινή πράξη. Βλέπετε εσείς πουθενά να υπάρχει κοινωνική πρόνοια, κοινωνική μέριμνα, ισονομία, ισότητα;;; Χρωστάει κάποιος ενάμισυ εκατομμύριο και δεν τον ακουμπάει κανείς. Χρωστάει κάποιος άλλος δέκα χιλιάδες και τον τσαλακώνουν και τον κλείνουν μέσα, αφού τον αφήσουν ρέστο. Όσο για ελευθερία, αν δεχθούμε ότι ο καθένας έχει δικαίωμα στην αυθαιρεσία και νομιμοποιείται, ακόμα και το επίσημο κράτος, τότε υπάρχει.

6.     Πιστεύεται ότι ο  ποιητής  για τον Έλληνα αναγνώστη είναι κάτι το μακρινό και απρόσιτο; Ή είναι κάπου πολύ κοντά μας, ανάμεσά μας, υπαρκτό πρόσωπο.

Ποιητής κατέληξε να είναι ο κάθε γραφικός τύπος ενός περιθωρίου και μιάς θολής κουλτούρας, που συνήθως υπεραμύνεται του διεθνισμού, δογματίζει, αφορίζει και εγκαλεί το… «σύστημα», το ίδιο που τον εξέθρεψε και τον συντηρεί. Και βεβαίως, ποιήτρια κατάντησε να είναι η κάθε οικοκυρά με ανεκπλήρωτα όνειρα, επιθυμίες και απωθημένα, η πάσα στιχοπλέκουσα παραδοσιακώς ή ανομοιοκαταλήκτως μετ ευτελείας. Προβάλλουσα τις προσωπικές της «ασκήσεις» ως ποιήματα αξιώσεων, διαπλεκομένη και ανακυκλούμενη με ομογάλακτες γραφικές παρουσίες, που, συναγελάζονται σε παρέες, προτείνονται ως «σχολή» και διαμορφώνουν γκέτο. Από βουκολικά γυμνάσματα μέχρι Ελύτεια πεδία, κακοποιούν την αισθητική και νοητική μας αντίληψη.. Αν ρωτήσετε στην τύχη κάποια, ποιος ήταν ο Σκίπης, ο Πολέμης, ο Δροσίνης, ο Ματσούκας, ο Πορφύρας, ο Λαπαθιώτης, η Μυρτιδιώτισσα, αν ρωτήσετε ποιοι άλλοι δύο εκτός από τον Σολωμό και τον Κάλβο θεωρούνται Εθνικοί μας ποιητές και πάρετε απάντηση, να μου το γράψετε. Οι πραγματικοί, οι αληθινοί ποιητές, όχι οι δήθεν, ήταν πάντα μέσα στον κόσμο, υπηρετώντας τον, εκφράζοντας τις αγωνίες του, τα πάθη του, τα λάθη του, τις προσδοκίες του.. Αγωνίστηκαν για ένα καλύτερο αύριο. Εξέλιξαν τη γλώσσα. Εξανθρώπισαν την ψυχή, όχι εξωρραίζοντας τις καταστάσεις, αποκαλύπτοντάς τες, βάζοντάς τες στη σωστή τους θέση. Ακόμα κι αν αυτή ήταν ενώπιος-ενωπίω. Όλοι όσοι εντάσσονται σε αυτήν την κατηγορία, δικαίως κέκτηνται τον τίτλο του ποιητή. Οι υπόλοιποι, δικαίως έχουν περιγραφεί ως «λαπάδες»!!!

7.    Διαβάζοντας το τελευταίο διάστημα ασταμάτητα ποίηση, διαπιστώνω (το πιθανότερο να κάνω λάθος) ότι οι σύγχρονοι ποιητές στοχεύουν όλο και περισσότερο σε μια ποίηση ερωτικού περιεχομένου και όχι προβληματισμού. Αλήθεια πόση επίδραση μπορεί να έχει τούτο σε μια εποχή που οι απλοί αναγνώστες θέλουν τους ανθρώπους των γραμμάτων και πνεύματος δίπλα τους επειδή βιώνουν δύσκολες καταστάσεις;

Γι αυτό ακριβώς, μίλησα παραπάνω για «ασκήσεις». Εύκολο είδος (στο μέτρο που το αναφέρουμε), όχι καθαυτό ως είδος η ερωτική ποίηση, που αποτελεί ένα από τα σπουδαιότερα είδη. Ως προσβασιμότερο στην προσέγγιση…Στο ότι ο καθένας προχείρως, ακαίρως και ευκαίρως επιδιδόμενος σε νοητικούς αυνανισμούς, επιμένει να μας πείσει και για κάτι.. Αφήστε που όλοι οι «χαμηλοβλεπούσοι και…κρυφοί» την έχουνε δει Καβάφηδες, επειδή ένα πορνοσύστημα αναλφαβήτων εγγραμμάτων έχει αναδείξει τον Αλεξανδρινό ως πρότυπο ποιητή, χάριν της ομοφυλοφιλικής του ιδιαιτερότητας…Οι ασκήσεις ερωτικού περιεχομένου (βλέπετε, δεν τολμώ να τις αποκαλέσω ποίηση), απλώς πουλάνε και συγκεντρώνουν ένα συγκεκριμένο κοινό, όπως οι σακκούλες των σκουπιδιών τις κατσαρίδες. Οι αυθεντικοί πνευματικοί δημιουργοί, είναι πάντα εκεί και ο ζητών ευρίσκει. Υπάρχουν μέσα στον κόσμο, συν-βιώνουν τα καθημερινά προβλήματα και τις αγωνίες της βιοτής, χωρίς να χτυπούν κουδούνες και να κάνουν θόρυβο. Αυτοί, οι γνήσιοι, που υπήρξαν σε όλες τις εποχές και εξακολουθούν και σήμερα να υπάρχουν, δεν επιζητούν δάφνες. Σιγανά και ταπεινά απλώς παράγουν, για τον Έλληνα του αύριο και του μεθαύριο. Ενισχύοντας τα θεμέλια του οικοδομήματος που λέγεται Λόγος. Τα «επιχρίσματα», είναι όπως πάντα καταδικασμένα σε συγκεκριμένο προορισμό.

8.    Γεμίσαμε ποιητές ή έχω αυτή την εντύπωση;  Γράφονται σήμερα ποιήματα αντάξια των περασμένων; Ή έχουν γραφεί όλα;

Κατά βάση, έχουν γραφτεί όλα. Χωρίς να είναι αυτό κακό κατ ανάγκην.

Οι νότες, στην κλίμακα είναι επτά. Οι αριθμοί εννέα και μας πηγαίνουν σε άπειρους συσχετισμούς. Το ίδιο τα 24 γράμματα του αλφαβήτου μας, που συνθέτουν το άπειρο των λέξεων. Αυτή, είναι η μαγική λέξη: Η σύνθεση. Για να συνθέσεις, χρειάζεται δομημένη σκέψη, επίγνωση, αυτοπειθαρχία, όραμα, στόχευση και αίτημα εμπνεύσεως και… «ΑΝ εισακουστεί». Κατά τα άλλα, γεμίσαμε ποιητές του «γονάτου» και της πλάκας. Τα όποια καλά ποιήματα γράφονται και σήμερα, βρίσκουν τελικά το δρόμο τους. Ακόμα και από το ημίφως. Ακόμα και από τη δυσμένεια, στην οποία τα έχει καταδικάσει η οποιαδήποτε νοσηρή κλίκα της όποιας θολής κουλτούρας και ιντελιγκέντσιας. Θα δουν τελικά το φως!!!

9.    Ποια η άποψή σας για τον έρωτα στην ποίηση. Τι μπορεί να καθορίσει την θέση του;

Η επιτακτικότητα, στο μύχι της καρδιάς του γράφοντος. Μίλησα και πιο πριν γι αυτό. Όταν καλείσαι σε ένα δείπνο, καλείσαι να μετάσχεις του πρωτοκόλλου της τραπέζης του οικοδεσπότου. Δεν πας μόνο για το επιδόρπιο. Αλλιώς έχεις χάσει την πανδαισία των γεύσεων και ολόκληρη την τελετουργία της συνδετυσίας. Επιδόρπιο είναι ο έρωτας. Σε λιγώνει, χωρίς να σε χορταίνει. Ή σε χορταίνει αλλά σε ξελιγώνει. Διαλέγει κανείς…

10. Εσείς με τι είστε ερωτευμένος και εάν υπάρχει κάτι που θα θέλατε να μην υπάρχει στην ζωή σας.

Δεν ξέρω αν είμαι ερωτευμένος…Ο έρωτας είναι ιδιοπαθές, ιδιοτελές, δόλιο, αυθύπαρκτο συναίσθημα με χθόνιες ρίζες και καταβολές. Μιλώ για τον ανθρώπινο έρωτα, όχι για τον θείο, που είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Βεβαίως και έχω υπάρξει και μάλιστα αρκετές φορές. Καψούρα, είναι η πιο σωστή λέξη. Αγαπώ τη ζωή και τους ανθρώπους και προσεύχομαι. Πιστεύω πολύ στη δύναμη της αγάπης…Η αγάπη είναι η κατάκτηση. Το φτάσιμο. Η υπεροχή. Η αγάπη της θυσίας, της προσφοράς, της υψηλής κατανόησης, της αποδοχής.

Αυτό που θα ήθελα να υπάρχει λιγότερο στη ζωή μου, είναι ο πειρασμός της κατάκρισης.

11. Η ποίηση έχει εχθρούς και φανατικούς φίλους. Υπάρχει ενδιάμεσος χώρος; Πως θα απαντούσατε στους εχθρούς που η κύρια έκφρασή τους είναι ότι ζείτε στον δικό σας κόσμο;

Θα συμφωνούσα απολύτως μαζί τους. Από δικά τους κίνητρα ορμώμενοι, κάποιοι το βλέπουν έτσι. Κάποιοι άλλοι, όχι. Δεν μπαίνω στο τριπάκι της απολογίας ούτε στη στρατηγική να αλλάξω εγώ εδρασμένες από αιώνων γνώμες και απόψεις, Αισθάνομαι πολύ μικρός. Μετασχηματίζω όμως τις θέσεις τους σε προσήλωση από πλευράς μου, στο υψηλό έργο, που τάχθηκα να ιερουργώ. Ακουμπώντας τα άγια των αγίων την ψυχή μου, όπως είναι άλλωστε και η ψυχή του κάθε ανθρώπου. Επιχειρώντας να προσεγγίσω εθνικο-ιστορικά, ελληνορθόδοξα, ηρωικά θέματα και μορφές, που εξακολουθούν να διαμορφώνουν το γίγνεσθαι της Φυλής μας. Αγγίζοντας την αθάνατη ελληνική ψυχή, στο βάθος της καταγωγής της και στο μεγαλείο που τα Έπη της έχουν γράψει. Βεβαίως και στο βούρκο και στον πάτο που την έχουν οδηγήσει τα ελαττώματά της. Το έργο, είναι το όχημα της φωνής και των θέσεων ενός δημιουργού. Αυτό, τα λέει όλα.

12. Πότε είναι σπουδαίο, αξιόλογο ένα ποίημα;

Όταν είναι αληθινό. Όταν κυοφορεί μιαν αλήθεια, που μέλλει να γεννηθεί στη σκέψη του αναγνώστη. Όταν μεταφέρει ένα σπουδαίο μήνυμα για τον άνθρωπο και για την ανθρωπότητα. Που μπορεί να την οδηγήσει ένα βήμα μπροστά. Αυτό είναι το σπουδαίο. Αξιόλογο, είναι ένα ποίημα όταν ανταγωνίζεται επάξια τον εαυτό του. Όταν από τα σπλάγχνα του αναδύονται οι διαχρονικές αξίες της ύπαρξης ως οντότητες, όχι ως κελύφη που προκαλούν πιθανόν τρόμο και αποστροφή αλλά ως αιθερικές παρουσίες που μας υπομνήσκουν διαρκώς το φως και το άνω θρώσκειν…Όταν αναγνωρίζει την αλήθεια του και σε άλλα ομόλογα, άλλων, προγενέστερα, χωρίς να κινδυνεύει να του προσαφθεί μίμηση, αντιγραφή ή επανάληψη.

13. Με τι ασχολείστε αυτό τον καιρό;

Oπως πάντα, σκέφτομαι και γράφω. Έχω ήδη ολοκληρώσει μια συλλογή, που πρόκειται να εκδοθεί το φθινόπωρο και είναι σε εξέλιξη δύο θεματικές εργογραφίες. Παράλληλα, ανταποκρίνομαι σε προσκλήσεις για τιμητικά αφιερώματα για τα 35 μου χρόνια, από φορείς σε όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό, όπου με μια ομάδα εκλεκτών συνεργατών μου, έχουμε προσαρμόσει αποσπάσματα έργων μου ή ανθολογία έργων μου ή και αυτούσια έργα μου, σε μορφή μουσικο-συναυλιακής παράστασης λόγου. Σε αυτές συμμετέχουν διαπρεπείς ηθοποιοί, εκλεκτοί ερμηνευτές και σολίστες μουσικοί, πλαισιωμένοι από χορωδίες. Πραγματικά, είναι συγκινητική η ανταπόκριση όλων, γύρω από το όνομά μου και το έργο μου, δεδομένου ότι  η παρουσία όλων είναι αφιλοκερδής. Τους ευχαριστώ θερμά γι αυτό.

14. Ποιος σύγχρονους ποιητές θα ξεχωρίζατε;

Εξαιρώντας επί του αυτονοήτου όλους αυτούς που τους ξεχώρισε η αγάπη και η αποδοχή του κόσμου και τους τίμησε η διεθνής αναγνώρισή τους, ομοίως αυτούς που διδαχτήκαμε όταν το σχολείο ήταν ακόμα ΣΧΟΛΕΙΟ, θεωρώ ότι ο Λειβαδίτης, ο Χριστοδούλου, ο Καρούζος, ο Κατσαρός, ο Αναγνωστάκης, ο Νάνος Βαλαωρίτης, ο Βαρβιτσιώτης, ο Βαφόπουλος, ο Κύρου, ο Θασίτης, ο Στογιαννίδης και βεβαίως η αρχιέρεια του Λόγου-ακαδημαϊκός Ζωή Καρέλλη, μας προσφάισαν το ίδιο το βίωμά τους. Δεν τους ένοιαξε ποτέ αν αυτοί θα μεναν νηστικοί.

Έτσι κι αλλιώς ήταν πλούσιοι. Τους έτρεφαν και τους τρέφουν -όσους ζουν- οι λειμώνες του σύμπαντος, όπου το πνεύμα ανήκει. Δωρεάν έλαβαν, δωρεάν έδωσαν και  δίδουν.

15. Υπάρχει κάποιο ποίημά σας ή τραγούδι που εσείς θεωρείτε ως το αγαπημένο σας τέκνο;

Αγαπημένο μου τέκνο, είναι αυτό που δεν έχω αποκτήσει ακόμα, Ή καλύτερα, αυτό που δεν μου έχει δοθεί ακόμα. Άλλωστε, θεωρώ ότι έχω μπροστά μου δρόμο, για να φτάσω να περιπέσω στο αμάρτημα να ναρκισσίζομαι με τα γραφτά μου. Αν υπάρχει σε αυτά κάτι ουσιαστικό, θα αναδειχτεί αργά ή γρήγορα. Για να λειτουργήσει κι αυτό ως ταπεινό εργαλείο για τη σμίλευση της ακατέργαστης πέτρας του κόσμου.

Το καθένα έχει το βάρος της υπόστασής του. Θα προτιμούσα, να καταθέσω ένα στίχο, που είναι ταυτόχρονα και προτροπή και λειτουργεί σταθερά ως ρότα στη ζωή μου, όταν καμμιά φορά πάει να παρεκκλίνει: «Ψυχή, Μη Λησμονείς την έπαρση» (Ζωή Καρέλλη).

16. Κλείνοντας, υπάρχει κάτι που θα θέλατε να μας πείτε ;

Να κρατάμε όλοι βαθειά στην καρδιά μας τη σπίθα του Απολύτου Όντος. Για να φωτίζει κάθε σκοτεινή γωνιά μας. Να αγαπάμε την Πατρίδα μας, τον Τόπο μας. Να ασχολούμαστε με τα κοινά όχι από ταπεινά ελατήρια μα από αληθινό ενδιαφέρον για το Καλύτερο και για να πάψουν να μας κυβερνούν οι ανάξιοι, οι ημιμαθείς, οι εθελόδουλοι, εν κατακλείδι όλοι οι άχρηστοι. Νά χουμε βαθειά πίστη στον Ένα και Μόνο Θεό και να μαστε βέβαιοι πως δεν θα μας λείψει ποτέ τίποτα, γιατί έτσι το θέλει ο φυσικός νόμος. Τέλος, για να μπορέσουμε να δούμε καθαρά το πρόσωπο του εχθρού και να μπορέσουμε να τον νικήσουμε, να είμαστε ο εαυτός μας. Αληθινοί, στον εαυτό μας. «Για να έρθει επιτέλους η Άνοιξη, που θα χει καρπίσει μέσα από πολλούς χειμώνες!».

                                                                

   Δ.Ι.Μ.