Φλέβα που σπάει (απόσπασμα)

Κάποιοι πολύ τυχεροί

Μπήκα σ’αυτόν τον έρωτα

μ’ ένα μπουκάλι κρασί στο χέρι

και τα μαλλιά γεμάτα αγριόχορτα.

Ένας άσχημος κι ασήμαντος ποιητής. Μα ποιητής.

Αυτή; Η πιο όμορφη ιστορία του κόσμου.

Με θυμάμαι να της πλέκω με

τις λέξεις μου σκεπάσματα. Και κρυφά, την ώρα που

κοιμόταν, ν’ αγγίζω φοβισμένος τα χείλια,

τις φλέβες στο λαιμό της, τις ρώγες της,

και να μετρώ τα κόκκαλα στα

πλευρά της να δω αν είναι άνθρωπος.

Ήταν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ.

Κι ήταν οι πιο μυρωδάτες οι μέρες και οι ώρες κι όλα τα

δευτερόλεπτα τότε. Ένας πλανήτης

χωρίς καμιά ισορροπία.

Θυμάμαι την πόλη να βάζει τα

ξυπνητήρια της πρωί πρωί να μας

χορτάσει. Εμείς τ’ ακούγαμε και γελούσαμε.

Οι δρόμοι αγριεμένοι από τη ζήλεια

κι ο χειμώνας έκανε πως κορόιδευε,

η νύχτα έλιωνε μόνη τ’ αστέρια της,

καθώς μανάδες ξεχνούσαν τα

παιδιά τους στα σούπερ μάρκετ.

Εγώ; Οξειδωμένο μέταλλο

κι ένα ξεθωριασμένο κομμάτι ρούχο,

έτσι τσακισμένος.

Πληγή καλυμμένη με μια βρώμικη γάζα,

έτσι δοσμένος.

Μπήκα σ’ αυτόν τον έρωτα

με την πιο μεγάλη μου ανάσα. Και δεν βγήκα.

Ένας άσχημος κι ασήμαντος ποιητής. Μα ποιητής.

=====

όταν θα ξαναγεννηθώ 
θα ’μαι ένα λιπόσαρκο ποίημα 
που θα μιλά 
για γερασμένες χορεύτριες που 
κουνάνε ακόμα 
τα πόδια τους καθισμένες σε καρέκλες. 
και δεν ξεχνώ 
πως ήμουν κάποτε μια λευκή τριανταφυλλιά 
έξω απ’ τις φυλακές 
κι έβλεπα τους δεσμοφύλακες 
να σβήνουν τ’ αστέρια 
για να μην ονειρεύονται οι κρατούμενοι.