Ι
Τρίζουν τα δένδρα της ερημιάς
στο φέγγος λησμονημένων παιδιών,
καθώς απόκοσμα βυθίζονται
σε βάραθρα υπονόμων.
Ταπεινωμένα κουρνιάζουν
σε καμπύλες υδρατμών,
εισπνέουν κόλα κι ονειρεύονται
άγρια μύρτιλλα.
Ενταφιασμένος ο ουρανός
Άγριο αναφιλητό.
Σμαραγδένιες χρυσαλλίδες παραισθήσεων.
Μ’ ένα μονόξυλο του νου
το λυγμό των άστρων περιπλέουν.
ΙΙ
Τρίζουν τα δένδρα της ερημιάς
στη φρίκη των νυχτερίδων,
που νωχελικά απλώνουν
πάνω από τα κουλουριασμένα παιδιά
την πτητική τους μεμβράνη,
τεντώνουν τους ισχυρούς μυώνες
του στήθους τους
στη σκόνη της λήθης
και ταλαντεύονται
σ΄αιώνα άστεγο.
Τρίζουν τα δένδρα της ερημιάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου