Θα σταθώ στον Εαυτό μου απέναντι

Με ένα διάδημα αστεριών στο κεφάλι μου,

κάποιες φορές Υπνοβατώ και Χορεύω

στα Σαλόνια των Πόθων και του ΄Ερωτα,

ή στους Ολάνθιστους Κήπους τ' Απρίλη,

που είναι Πνιγμένοι στις Μοσκοβολιές και στη Γύρη,

μακριά από λάμψεις Μελαμψές

και τους Θολούς Καθρέφτες της ζωής.

Με του Μνημονικού μου το κλειδί,

προσπαθώ ν' ανοίξω το συρτάρι

με τις Λευκές μου Αναμνήσεις,

γιά να γίνω ξανά παιδί

και να ζήσω,

τις στιγμές που μου άρπαξε

ο Αδίσταχτος Χρόνος,

γιά να τις σκορπίσει Αστόχαστα,

στης Παραφοράς τους Κόκκινους ΄Ανεμους.

Κι όταν τελειώσει η Υπνοβασία μου αυτή

και η Περιπλάνησή μου στις Μνήμες,

θα σταθώ στον Εαυτό μου απέναντι

και θα του ζητήσω Επίμονα,

να περάσουμε Μαζί Ευχάριστα και Ανέμελα,

της ζωής μας το Ελάχιστο Υπόλοιπο...