Καθώς του πεύκου η μυρουδιά
μου κεντρίζει τα ρουθούνια,
το μελαγχολικό μου όνειρο
καλησπερίζει εν' αστέρι σκοτεινό,
προτού αυτό διαβεί
την Πύλη της Αβύσσου.
Μέσα απ' της Νιότης μου τα κύματα,
γοργοσαλεύουνε οι χρόνοι βιαστικοί
κι ενώ ο αγέρας με τρυπάει και με λιώνει,
η πρόσκαιρη βροχή δεν θα μπορέσει
τη στέρφα Γη γιά να ποτίσει...
Οι Ουρανοί,
από χρόνια έχουνε στερέψει,
καθώς,
στην Παραζάλη και στο Ψέμα ΄Ολοι ζούμε
κι ένα Προσκλητήριο Ελπίδας
προσδοκώ να ακουστεί,
μήπως επιτέλους από τον ΄Ολεθρο σωθεί,
εκείνη η δύσμοιρη Αγάπη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου