Όταν χάθηκε η Ανθρωπιά

Γιά της Ανθρωπιάς τον ΄Αδοξο Χαμό,

νοιόθω το στήθος μου να σπάζει

και μερόνυχτα τώρα τριγυρνώ,

τη Λησμονημένη προς τον ΄Ανθρωπο

Αγάπη γιά να βρω,

χωρίς Ορίζοντες και ΄Ακριες μπροστά μου,

παρά, μονάχα Αστραπόβροντα και Λαίλαπες

στης ζωής τα σταυροδρόμια συναντώ

και όνειρα κουρελιασμένα....Μύρια!

Κάτω απ' τα ρούχα πιά,

δεν κρύβονται Ανθρώπινες Καρδιές,

αλλά φωλιές

από Σίδερο Αρνησιάς

και Απανθρωπιάς Ατσάλι...

Μοιραία,

οι Νύχτες μεγαλώσανε,

θέριεψε το στοιχειό της Μοναξιάς

και οι ψυχές γεμίσανε Καημούς,

αφού η Αδιαφορία αυγάτησε

κι απόμεινε Μόνος κι ΄Ερημος ο ΄Ανθρωπος,

γιά να μετράει ΄Ασχετες

και Ασήμαντες Απαρριθμήσεις!!