Προσμένουμε...

Ζούμε στης Κακίας τον Λαβύρινθο

και κάθε Παρθενική μας Σκέψη

κατασπαράχτηκε

απ' του Μινώταυρου το Μίσος...

Πουντιάζουμε απ' της Ζωής την Παγωνιά

και γίναμε Αμαρτωλοί

γιά ένα Φιλί,

ή....γιά ένα Χάδι μόνο!

Τα χείλη μας,

προφέρουν συχνά την ΄Αρνηση,

καρτερόντας στης νυχτιάς το παραθύρι

τον ερχομό του ΄Ερωτα,

που όμως δεν πρόκειται ναρθεί,

γιά δε θα βρεί καταλαγιά,

τις νύχτες του Μεγάλου Πόνου.

Θα νυχτοπερπατεί

σε καλντερίμια σκοτεινά,

που πίσω τους βόσκουνε βρωμιές,

φερμένες απ' την Ανθρώπινη την Καταιγίδα!

Προσμένουμε του στοχασμού μας τον Θησέα

που της Αριάδνης  ο Μίτος οδηγεί,

ναρθεί σαν Λυτρωτής....Αγάπη να σκορπίσει

και σε Αρχείο ερμειτικά κλειστό,

τις Αμαρτίες μας να κλείσει,

για να τις βρούν οι μέρες που θαρθούνε,

νάχουνε κι αυτές,

κάτι και γιά Εμάς....να πούνε!

Προσμένουμε,

να κλάψουν οι μέρες γοερά

γιά Σένα και γιά Μένα,

που σαν Λαίλαπες διαβήκαμε,

της Αμαρτωλής μας Κοινωνίας τα κατώφλια...

Κι οι Σκέψεις μας οι Αγνές,

διαβάτες Πόθων ας γενούν,

που θα τρέχουν ψάχνοντας

αγέρι και αύρα γιά να βρουν,

που θα τις οδηγήσουν

σε σκάφη Φυγής και Λυτρωμού,

πλεξούδες Αγάπης και σκοινιά,

φλάμπουρα να κρεμαστούνς,

τραβόντας το δρόμο της Χαράς,

σ' απάνεμα λιμάνια να βρεθούνε...

Ξοπίσω,

της Ελπίδας ο ΄Ηλιος νάρχεται

Καταχτητής των ΄Αστρων

και τ' Αηδονοκελάηδημα να αντηχεί

στις ρεματιές το γιόμα!

Και μεις,

Ευλαβικοί Προσκυνητές,

θα φτάσουμε

σε Αγάπης ολάνθιστα παλάτια,

εκεί που οι χώρες των ονείρων μας

μας καρτερούνε ακόμη!!!