Ο βυθός της ψυχής μου

Στον βυθό της ψυχής μου,

βουλιάζω τις δύσκολες ώρες μου

και με τ' αγέρι

που ριπιδιάζει το κορμί μου,

αφήνω να ταξιδεύουν οι σκέψεις μου

και κάποιοι λυγμοί.

Φυλακίζω του εαυτού μου την άρνηση

γιά να μην βρεθώ αντιμέτωπος

με του κόσμου την κρίση,

ενώ μ' ένα χαμόγελο πλατύ

που σπαθίζει τα μάτια μου,

βλέπω

τον ΄Ηλιο με την Αλήθεια αγκαλιά

και σμίγω τις τρανταχτές μου σιωπές

με τις πολύλαλες ψυχές,

που μιλάνε γι' Αγάπες και Πάθη...

Σεριανάω στον απέραντο κάμπο

και πάνω απ' το κεφάλι μου χίλια πουλιά,

θαρώ,

πως ετοιμάζουν κεντήματα λευκά,

καθάρια κι αμόλυντα

σαν την ελπίδα!

Σαν ξημερώσει,

θα χαρώ γιά την ΄Ανοιξη που θα ξαγναντήσει

και θα μείνω παντελώς Αδιάφορος,

γιά τον χειμώνα που φευγει.