τα χέρια διπλώνοντας σε συνοχή
παρακαλώ να κλείσει ο κύκλος μου αβρά.
Χαμηλότερη η στέγη των δέντρων
και το κατώφλι δυο πόντους πάνω
απ’ τ’ ασημένια ξύλα της ακτής.
Στο γύρισμα των ουρανών κατά τη δύση,
χάνεις την εξουσία
μα κερδίζει τα ραδίκια,
το τρεχούμενο νερό.
Βγαίνω να πάρω στον εξώστη αέρα.
Ανάμεσα πόρτας και ορίζοντα μεσολαβεί ο θεός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου