Στη μεταξένια μοναξιά
μιας νύχτας στην πολιτεία,
στα δένδρα μιλώ με τ΄όνομά τους.
Αβάσταχτος ο ουρανός.
Σκυλιά μέσα μου αλυχτούν.
Με ακέφαλα σώματα χορεύω.
Χαράζει αχνά.
Η νύχτα εκπνέει δίχως σπλάχνα.
Θρόμβοι από σκοτάδια ολοένα εξαϋλώνονται.
Έφηβοι στο θάμπος τρομάζουν
μιας νέας ηλιαχτίδας
κι έρπουν κουρέλια και κόκκαλα
στης ερήμου την τρώγλη,
στις σκλήθρες.
Και τότε ενσαρκώνομαι την άσφαλτο.
Γι’ αυτό στα δένδρα μιλώ με τ’ όνομά τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου