Μένω σε κάποια φτωχογειτονιά
έρημη και ταπεινή,
φιαγμένη μόνο γιά γκρίζες παγωνιές,
που μοιάζουνε θαρώ,
με της ψυχής μου την πατρίδα...
Κι όμως,
η ψυχή μου σαν την αστραπή,
τις θύελες της εποχής ξεσκίζει!
Πισωπλατώ τα χρόνια
που βαραίνουν το κορμί μου
και αίφνης....ξαναγίνομαι Παιδί!
Απλώνω τα χέρια μου
ολόγυρα στη Φύση
και αρμέγω απ' αυτήν,
Φως....όσο μπορώ
κι απ' τη ζωή, Αμέτρητες Χαρές
και όσες απέμειναν Ελπίδες.
Ρίχνω στο Πέλαγο το Αχανές το μήνυμα,
πως τους Λογαριασμούς μου ξώφλησα
με την Πρώην γκρίζα μου ζωή
και προχωρώ μπροστά με βήματα Αισιόδοξα,
τις ΄Ασπρες μου πλέον Μέρες γιά να ζήσω....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου