Λόγια σκόρπια χυμένα σαν άχερα χρυσά
στου ποιητή τ' αλώνι,
μοιάζουν με πόδια που πληγώνονται
από των λουλουδιώνε τα φιλιά,
την ώρα που την Αλήθεια μολογάνε!!
Κι αναρωτιέμαι τι νάναι άραγε
ετούτη δα η Αλήθεια....
Είν' έννοια Ακαταλαβίστικη και Δύσκολη,
που γιά τον Ψεύτη...Πρόστυχη φαντάζει!
Είν' όμως, Φάρος, Ελπίδα, μα και Καταστροφή,
το Τίποτα το Απόλυτο, μα, και ζωής Ανάσα.
Μοιάζει με ΄Ασβεστη Φωτιά,
μα, και Σιωπή Ψιθυριστή,
που η βουβαμάρα της Σε πείθει...
Και, μπήκε στη Φυλακή η Σιωπή,
όταν Λεύτερη,
μολόγαγε Αλήθεια,
γιατ' είναι Λεύτερος κανείς,
μόνο σαν έχει Θάρος,
ενώ δειλοί στη Φυλακή,
είναι μονάχα οι Δούλοι!
Στη ζήση μου ευτύχησα και γνώρισα
της Αλήθειας την Φωτιά και την Ασκήμια,
στην πιό φκιασιδωμένη της μορφή
κι αυτό με όπλισε με Υπομονή,
παρά το Τεράστιό της Κόστος.
Μα δεν μετάνοιωσα Ποτέ,
αφού,άδραξα την Αλήθεια απ' τη μιά,
την Υπομονή μου απ' την άλλη,
και τούτες βίτσες γίνανε,
γιά Ανυπόληπτους Αγάδες!!
Κι έμεινε η Αλήθεια,
σαν από Κέδρο Ανθεκτική,
αλλά κι Αδούλωτη συνάμα,
γιατί η Αλήθεια είναι Μιά,
Ποτέ της δεν αλλάζει!
Την Αμφισβήτησή της δεν μπορεί
άλλη Αλήθεια να καλύψει!
Ω!! Αλήθεια ΄Ομορφη μα και Πικρή!
Αγαπώ Σε τα Πολλά
κι ας Είσε η Μισητή μου Αγαπημένη!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου