Η μοναξιά της Καλυψώς
Και χθες το βράδυ η Καλυψώ
καθώς φούντωνε η φλόγα της στο τζάκι,
μετά το δείπνο τ’ αχλάδια και τα μήλα
κάθισε στον φιλντισένιο θρόνο της
και με το χτένι να κτενίζει τα μαλλιά τ’ ανέμου
μου είπε:
«Τόσα χρόνια τον Ποσειδώνα πολεμάς για την Ιθάκη,
ένα ξερότοπο γεμάτο παλιές έχθρες.
Ποιος να θυμάται τον αλλοτινό βασιλιά
και ποιος θα ρθεί για να τον ανταμώσει στο λιμάνι».
Κι’ ήταν τα λόγια της ζεστά όπως η φλόγα του τζακιού
μεθυστικά σαν βάλσαμο μες στο κρασί·
όμως αναστέναξα βαριά κι’ αρνήθηκα το δώρο των θεών,
παράξενα στ’ αφτιά μου αντήχησε η φωνή μου.
Αύριο κινώ για την Ιθάκη·
καράβι καλοτάξιδο θα φτιάξω
με τις χοντρές νησιώτικες οξιές
και για πανιά τα πλουμιστά λινά,
και στο νησί θα φθάσω μετά από θυσία στους θεούς.
Τι να την κάνει ο άνθρωπος την αφθαρσία
όταν η νοσταλγία μαραίνει τον νου και την ψυχή του.
Τι να την κάνει η Καλυψώ την αφθαρσία
όταν στα ευρύχωρα παλάτια της κρατεί θνητούς ανθρώπους
φάρμακο και βάλσαμο για τη μοναξιά της.
(1992)
***
Στο μικρό μου δωμάτιο
Στο μικρό μου
δωμάτιο το ραδιόφωνο βάφει
πορφυρά το ξύλινο
παρκέ.
Στον τοίχο ένα
τραπέζι
στα νώτα μου η
μοναδική καρέκλα
Ραδιοφ. I
am the mister lonely.
Έξω το παράθυρο ανοίγει σε κήπο
όπως τον φαντάζεται
το βλέμμα,
μες στου φωταγωγού
τη γκρίζα αιθάλη·
κι’ η φοινικιά στη
γωνιά του δωματίου διαγράφει
πράσινα κλαριά
δαντελλωτά σε υπερβολές
με μάτια παγονιού
διακοσμημένα.
Ραδιοφ.
And the vision that was planted in my brain, still remains.
Σ’ αυτούς που φεύγουν σ’ άλλα δωμάτια, Λονδίνια,
για ταξίδια που τα
κάνουν για μονάχα μια φορά
μ’ ένα νόμισμα στα
δόντια σφηνωμένο·
δίπλα τους οι
κούπες με το στάρι
και καρποί λωτών
Αιγυπτιακών,
σ’ αυτούς που
αναμένουν τις αναστάσεις των πουλιών·
σαν πεταλούδες τα
χρώματα διαλέγουν,
ψυχές άστρων βραδινών.
Κι’ εγώ μες στο
σκοτάδι τα μερίδια του φωτός μοιράζω
σε χώρες μακρινές,
όπου το άρμα του πυρός δε φτάνει,
του Φαέθοντα το πιο
μικρό παιδί.
Ιπποτρόφος βλοσυρός.
(1992)
***
H ντουλάπα
Στο σπίτι σου το πατρικό
μες στη βαριά ντουλάπα
πούν’ από ξύλο εκλεκτό
κέδρο του Λιβάνου
τα ρούχα σου να τάχεις
καθαρά
σε τάξη.
Tα γούνινα παλτά σε μια μεριά
τα παντελόνια σ’ άλλη
σιδερωμένα τα πουκάμισα και διπλωμένα
ακόμη και τα νυχτικιά
όλα νάναι σε τάξη.
Για σκώρο, σ’ όλες τις γωνιές
μυρωδικά ζεστά να βάλεις
σαπούνι τριανταφυλλί
κολόνιες στ’ άνω ράφι·
όλα για κάποια Kυριακή
σαν σε καλέσουν έξαφνα
στο νυφικό τραπέζι.
(1992)
***
Έπληττε πολύ (Από ένα Αιγυπτιακό πάπυρο)
Όταν ο Χαρχούφ επέστρεψε απ’ τη Νουβία
έγραψε στο βασιλιά Πέππη τον δεύτερο τα εξής:
«Δώρα έφερα πολλά και πλούσια στον κύριό μου Φαραώ
κι’ ένα νάνο χορευτή από την χώρα των πνευμάτων».
Ο φαραώ αμέσως απεκρίθη. «Έλα στο παλάτι παρευθύς.
Να φέρεις μαζί μ’ εσέ αυτό το νάνο χορευτή από τους
τόπους των πνευμάτων, για τους χορούς των θεών,
για να ευφρανθεί η καρδιά του βασιλιά της βόρειας
και νότιας Αιγύπτου που ζει παντοτινά.
Όταν θα ρθεί μαζί μ’ εσέ κάτω στο καράβι,
διάταξε ανθρώπους ικανούς, που θάν’ κοντά σ’ αυτόν
στις δυό μεριές του καραβιού· πρόσεξε μην πέσει στο ποτάμι!
Όταν τη νύχτα κοιμηθεί, διάταξε ανθρώπους ικανούς,
που θάν’ μαζί του ολονυχτής, δίπλα του μέσα στη σκηνή·
επιθεώρα δέκα φορές το βράδυ!
Η υψηλότης μου λαχταρεί να δει, αυτό το νάνο χορευτή,
πιότερο απ’ τα δώρα του Σινά και Πουντ,
τις ωραίες Πυραμίδες.»
Τέτοια πεθυμούσε η καρδιά του Φαραώ, βασιλιά
της κάτω και άνω Αιγύπτου, που έπληττε πολύ,
μες στα μετάξια, τα πράσινα διαμάντια, τα μυρωμένα λάδια
και παπυρένια χαρτικά.
(1992)
Σημ.: Ο Πέππης ο ΙΙ (2250 π.Χ.) έγινε Φαραώ στα 14 του χρόνια
Νουβία = το
σημερινό Σουδάν·
Πουντ = η
σημερινή Σομαλία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου