Όλα στη θέση τους τα βρήκα
ανέγγιχτα,
και το κλειδί της ξύλινης πόρτας
στη λησμονιά σκουριασμένο.
Δεν άντεξες να δεις τον πόνο
στο τσιμεντένιο κρεββάτι ξαπλωμένο .
Γέμισε η αυλή τσουκνίδες σιωπής
και στην άκρη λυγισμένη
από δίκαιη περηφάνια
μια παπαρούνα που προσευχόταν.
Όλοι μαζί φύγαμε ακουμπώντας
τη λύπη μας στη χαρά σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου