αναπολώ και προσμένω

Αναπολώντας τους φίλους μου που φύγανε,

ξαφνικά αισθάνομαι Μόνος!

Και τότε,

επανέρχομαι...στα γραπτά μου.

Αποτυπώνω πάνω στο άψυχο χαρτί

τα ΄Αγρια ανθρώπινα Πάθη

και το πως οι πόλεις

γίνανε Απρόσιτες και Απάνθρωπες!

Οι αγέρηδες,

γίνανε Σάπιοι και Αποπνικτηκοί

και οι άνθρωποι...θηρία  Ανήμερα,

ρέποντα,

στην οποιαδήποτε ΄Ανομη Πράξη!

Κλείνω του σπιτιού μου πόρτες και παραθύρια,

μένω Μονάχος με παρέα τις Μνήμες μου

και σιωπώ,

περιμένοντας να ξαλαργέψει η Ανατολή,

να πισωπλατήσει ο Δύστροπος και Αμφίβολος Χρόνος,

να κωπάσουν της Απελπισιάς οι αγέρηδες

και να ξαγναντίσουν

χαράματα γεμάτα φως και ονείρατα.

Το Φεγγάρι και τ' ΄Αστρα να λάμψουν ξανά,

η φλόγα της Υπομονής

να φωλιάσει ΄Ηρεμη στο ανθρώπινο βλέμμα,

στα λιμάνια να δέσουν και πάλι

βαπόρια Χαράς και Αγάπης

και των δέντρων οι φυλλωσιές να ριγήσουν

από τους Έντονους Ρυθμούς των πουλιών...