Στης σιωπής μου την ώρα,
ακούω τ' αγκομαχητό του λυπημένου αγέρα,
πούρχεται από δάσος καμμένο
και από μιά ανάστατη ΄Ανοιξη!
Τριγύρω ξεροκίτρινα φύλλα
σκεπάζουν την γεωμετρία της Γης
κι ενώ το Φεγγάρι αργεί απόψε ναρθεί,
η σάρκα όπως πάντα αδύναμη,
αμαχητί παραδίνεται στην αγκαλιά του Μορφέα!
Κι έρχεται το όνειρο μετά,
την ανία της μέρας γιά να διώξει!
Κι εκεί που το όνειρο τελειώνει,
της ψυχής το μάτι τ' αετήσιο,
διακρίνει της πραγμάτωσης τη θολομένη στράτα!
Όμως, η ζωή τον εαυτό της πάλι ξεπερνά
και με τ' ακροδάχτυλά της τα μακριά,
ανάβει καινούριο σπίρτο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου