Λουκάς Νικολαίδης:................. η θάλασσα συνεχίζει να σπαρταράει στα πόδια μου, Πάντα Αμίλητη, Πάντα Υγρή, Πάντα Αρμυρή, Πάντοτε ΄Ησυχη, Πάντοτε Γαλάζια και, Πάντοτε Μόνη!!

Στου Καλοκαιριού τα σωθικά

Στου καλοκαιριάτικου Φεγγαριού τα σωθικά,

θαρώ,ότι φωλιάζουν σύννεφα,

προμήνυμα της χειμωνιάς που θάρθει...

Το Καλοκαίρι που αναπάντεχα μας άφησε,

είχε στάχυα και νερά,

ενώ η θάλασσα έκρυβε στα βάθη της,

ένα κρυφό μαράζι...

Όμως,,τώρα που από σύννεφα σκουραίνει ο Ουρανός

κι έχει απομείνει ένα άστρο μοναχό,

αξάφνου, προβάλλει η Σελήνη ξαναμμένη

και γίνεται μέρα η βραδιά

από την απρόσμενη φωτοχυσιά,

που Θλίψες, Πόνους Στεναγμούς,

σε άλλους κόσμους στέλνει!

Και, είναι τούτες οι φορές

που το μυαλό μου αδρανεί,

μπροστά σε τούτες τες σιωπές

και από μέσα μου

βγαίνει σαν ψίθυρος βουβός,

της Λύτρωσης ο Αναστεναγμός,

αφού μακριά από τη σκληράδα του Βοριά

οι Νεράϊδες στήνουνε χορό,

καθώς η Φύση, πρόσωπο αλλάζει!

Προσωρινός θυμός

Την ψυχή μου σαϊτεψαν και πλήγωσαν,

τα βέλη της Υποκρισιάς του κόσμου

και, φεύ, έγινε εκείνο που φοβόμουν.

Τα αισθήματά μου επαναστάτησαν

και βιάζονται να ξενιτευτούν,

όπως τα διαβατάρικα πουλιά,

σαν έρθει ο Σεπτέμβρης!

Και, έμεινα Αίολος κι Αμήχανος,

με τ' άκρα μου...άχρηστα πιά γιά μένα.

Η σκέψη μου, λαβώθηκε κι αυτή

κι από ελάφι θαλερό που κάλπαζε,

έγινε ήσυχο και ανήμπορο αρνάκι!

Όμως, κανένας τα αισθήματά του δεν στερήθηκε,

χωρίς καρφιά μες την καρδιά του να δεχτεί,

από Κακεντρεχείς και Κλέφτες της Αλήθειας.

Ωστόσο,θα μείνω εδώ πιστός στο πέλαγος,

μακριά από το βάραθρο του Μηδενός,

να πολεμάω το Ανήθικο και το Στραβό,

από τα αισθήματά μου να δικαιωθώ,

ώσπου κι αυτά,

μες την ψυχή μου να φωλιάσουν!

Και ο ΄Ηλιος...πάντα γελάει

Ένα κοπάδι από ανέμελα πουλιά,

που τη γαλήνη τους κανένας δεν τολμά

να επισκιάσει,

διασχίζει τον απέναντι ορίζοντα

και χαίρεται ακόμη μιά φορά,

την αδούλωτη κι απόλυτη ελευθεριά του!

Στους γελαστούς κήπους του Μάη,

κυριαρχούνε της Χαράς τα χρώματα

και της ΄Ανοιξης τ΄αρώματα,

ενώ τ' αγέρι, φορτωμένο με μιά γεύση ελπίδας,

καλοσυνάτα χαϊδεύει...ότι βρίσκει μπροστά του!

Οι λαβωμένες καρδιές,

πασχίζουν ν' αποφύγουν τον όλεθρο,

 με την ελπίδα

της επιστροφής τους στο Ναό της Γαλήνης,

ενώ,κάποιες στιγμές απροσδόκητες,

σε απόφαση απελπισιάς και με δάκρυα καυτά,

δραπετεύουν απ' του χρόνου την Κόλαση,

γιά να βρεθούν στου Θεού το πλευρό!!

Και η Μέρα φεύγει

και η Νύχτα περνάει

και η Σελήνη πάλι τραγουδά

και ο ΄Ηλιος...πάντα γελάει!

Είμαι χαρούμενος

Καθισμένος στην άκρια του βράχου στην ακροθαλασσιά,

προσπαθώ να μαντέψω του καιρού τα καμώματα...

Μπρος μου, ένα κύμα θεόρατο αφρίζει

με σκοπό να φοβήσει,

την ως τώρα γαλήνια θάλασσα!

Στον απέναντι ορίζοντα,

ένα δεμάτι από σύννεφα

σκύβει και ασπάζεται του κυμάτου τα πόδια,

εκλιπαρόντας το συνάμα,

όταν σαν μπόρα ξεσπάσει και έρθει στη Γη,

μην τύχει στα γαλάζια νερά του σαν πέσει,

πνιγεί  και αυτομάτως...χαθεί!

Όμως,, τίποτ' από όλα αυτά δεν με νοιάζει,

ούτε του σύννεφου η προσευχή,

ούτε του κυμάτου η οργή.

Είμαι τόσο χαρούμενος,

γιατί πριν από λίγο, "παπούλη" με φώναξε,

ένα τοσοδούλι του παιδιού μου παιδί!!!

Θάλασσα

Στου χρόνου το διάβα,

παραμένει αναλλοίωτη η αρμύρα της θάλασσας

και του κυμάτου ο παφλασμός ατελείωτος!

Απολαμβάνω ξυπόλυτος στην άκρια του γυαλού

του αδύναμου κυμάτου το ξεθύμασμα

και συμμερίζομαι την αγωνία του αθώου γλαρόπουλου,

που γιά ένα αφρόψαρο τσαλαβουτάει αδιάκοπα!

Και ενώ οι δείκτες του ΄Αϋλου Ρολογιού

συνεχίζουν τον παράξενο τρελό χορό τους

αφήνοντας πίσω τους αναμνήσεις Πικρόγλυκες,

η θάλασσα συνεχίζει να σπαρταράει στα πόδια μου,

Πάντα Αμίλητη,

Πάντα Υγρή,

Πάντα Αρμυρή,

Πάντοτε ΄Ησυχη,

Πάντοτε Γαλάζια

και, Πάντοτε Μόνη!!