Οι συνάδελφοι παρατήρησαν
πως έχω μαύρους κύκλους στα μάτια.
Που να μη διάλεγα και το λευκό απ’ τη
ντουλάπα…
Ο τροχονόμος που με σταμάτησε στην ευθεία
μου σύστησε να μην οδηγώ κουρασμένη.
Το παιδί με τους καφέδες
με ρώτησε με έγνοια: «είστε καλά;»
Κι’ ένας μαθητής διαπίστωσε θαρρετά
«ξενυχτήσατε κυρία»…
Το μεσημέρι,
στον καθρέφτη της κάμαρής μου
απήγγειλα έναν
μονόλογο…
Και το πάτωμα γέμισε δάκρυα.
«Σαν πεθαμένη είμαι» ψιθύρισα
κοντά, πολύ κοντά στο πρόσωπό μου
και σάλεψαν ανήσυχα τα φύλλα στο μπαλκόνι.
«Σαν πεθαμένη είμαι»επανέλαβα
πανευτυχής που δεν ήμουν.
Ποιος θα με καταλάβει αλήθεια αν του πω,
πως πάλευα όλη νύχτα μ’ ένα στίχο …
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου