Γέμισε από φρίκες το Σύμπαν
και η ψυχή μου,
από μιά ανεξήγητη κούραση!
Ώρες- ώρες, υποθέτω, πως θέλει να με αποχωρηστεί,
όμως εγώ, την κρατώ....με το ζόρι.
Τις ασάλευτες νύχτες μου
καθώς καρτερώ την αυγή,
βλασφημώ τα ανθρωπόμορφα τέρατα,
που έχουν σπαράξει Ανθρώπους και Γη.
Της Απόγνωσής μου η κραυγή,
σκορπίζει και χάνεται
στη βουή των αγέρηδων
και οι αύρες της θάλασσας,
τις στέλνουν εκεί,
που δεν ακούει κανείς!
Νομίζω,
πως οι ψυχές των γύρω μου κοιμούνται
και τα σώματά τους, άψυχα ταλανίζονται
στης Φρίκης το πέλαγος.
Και, όταν κάπου- κάπου μας επισκέπτεται ο ΄Υπνος,
το ίδιο όνειρο πάντα μας προβάλλει,
γιά ένα στοιχειωμένο καράβι ασάλευτο,
δεμένο στης καταχνιάς το λιμάνι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου