Πέφτει τό βράδυ ἀβίαστα
χωρίς κόπο ἀπόψε
ὑπήνεμη ὥρα
ὅταν ἀκόμα κι οἱ σκληρές σου σκέψεις
λυγίζουν στή βραδύτητα
σάν νοσταλγία
Ξέρεις πώς ἡ ζωή σου βιάζεται
καί τό λαχάνιασμα τῆς μέρας
ἴσως δέν φτάνει γιά νά προλάβεις τόν καιρό
ὅσο κι ἄν σοῦ ᾿χει γίναι πιά δεύτερο στῆθος
Μά τώρα ἡ νύχτα εἶναι γλυκιά
καί ἀδιαφορεῖς γιά ὅσα ὀφείλεις μεταμέλεια
βλέπεις τό φεγγάρι στόν ὦμο σου
χωρίς ἀπάντηση
μόνο πλῆρες στιγμῆς
κι αὐτό εἶναι ἕνα πλῆρες νόημα
κι ἄς μήν τό κατέχεις
Αὔριο θά ᾿ναι ὅλα πάλι ἐκεῖ
ἐκκρεμῆ καί ἐπείγοντα
μά καί τοῦτο τό βράδυ
πού ἀργεῖ ἡ καρδιά
καί δειλιάζει
εἶναι κι αὐτό δικό σου
ὅπως καί τά ἄλλα μικρά παραλειπόμενα
αὐτοῦ πού ἔχρισες ζωή σου
ἡ δροσιά τοῦ Ἰούλη
τό ἐρωτευμένο σῶμα
τό λιθάρι κι ὁ δρόμος
φιλιά στό μάγουλο γιά καληνύχτα
ὅλα ὅσα κάνουν τήν ἀγάπη
γιά ὅ,τι ἀγγίζεις καί ἀπ᾿ ὅ,τι ἀγγίζεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου