Παιδί σαν ήμουν

Παιδί σαν ήμουνα μικρό,

είχα ονειρευτεί,

μία ζωή, πνιγμένη σε μυρσίνες!

Ομως,

κακέντρεχη υπήρξε γιά μένα η ζωή,

σαν μιά οχιά σ' ένα κοφίνι σύκα...

Κι έτσι,

έμεινα ένδεος να ερωτώ,

τι άραγε να κάνω,

αφού παντού τα πολυβόλα της,

σπέρναν Πληγές, και Δάκρυα και Μίση!

Μα ξάφνου, εμφανίστηκε σαν ΄Ανοιξη

και το κακό...αμέσως λησμονήθη!

Και τότε,

μες την απόλυτη Σιωπή,

εγώ και Συ μιλήσαμε

βουβά, απόκρυφα...κι αθώα!

Κι έγινες Εσύ Αετός,

ξεφεύγοντας από τα νύχια της ζωής

και πέταξες εκεί αψηλά,

όπου ο πόνος δεν Σε φτάνει.

Κι έμεινα πάλι μοναχός,

κράζοντας με στήθος ραγισμένο...

"Που πας;,

ακόμα δεν επρόλαβα

ούτε να Σε γνωρίσω."