νόσος

εκεί  που απ’ τη ζωή γαντζώνομαι

κάθε παρασκευή πριν απ ‘ το μεγαλόδειπνο

εξομολογημένος

ψαύοντας στον ορίζοντα τα μάτια του πατέρα μου κλειστά

μες στα πορτοκαλιά του ήλιου τα ξέφτια

γαληνεύει η ψυχή μου

χρωματίζεται όπως παλιά η όψη μου

μπρος στο πάμφωτο θαύμα

μα δεν είδα χριστέ μου το ζύγι σου

όπως πλησίαζες μεγαλοβήματος

στο ράσο της αγγαρείας

και δεν ξέρω

πώς να εκλάβω τη ματιά σου

που ούτως ή άλλως με φοβίζει –

πως είμαι λάθος

ή  πως πρέπει αυτό το βάρος πια να αποδεχτώ

στους ανθρώπινους ώμους μου

γιατί χτυπούν τα καλντερίμια σου

παραμερίζουνε τα ύψη

για να φανεί ο γολγοθάς

κι υπό το βάρος της ανάστασης

πονά ο θάνατος πολύ

την ψίχα ως τα βάθη

παρασκευές σε δρόμο πολύφωτο

προχωρώ στο λιμάνι