Το πιό λαμπρό αστέρι

Φρονώ, πως όλοι μας αφουγκραζόμαστε καθημερνά,

του Σύμπαντος τους πλατινένιους στίχους,

που γιά Αγάπη Ειρήνη καο Ομόνοια μιλούν

και τον αγέρα πλημμυρίζουνε με απέραντη Ελπίδα!

Αλήθεια,

πόσο Αθώος και Λαμπρόμορφος ο Κόσμος μας

θα φάνταζε,

αν όλοι μας μαζί τον βλέπαμε

μ' ένα πλατύ αληθινό χαμόγελο στα χείλη;

Οι αλτάνες και οι ΄Ανθρωποι θα γέμιζαν ευθύς

με σπόρους Στοργής κι Αγάπης

και τα γλυκόλαλα πετούμενα

κάτω απ' τα πλατύφυλλα κρυμμένα

με τα τραγούδια τους θα σκέπαζαν και θάντυναν

την όπου υπάρχει γύμνια!

Με φως, που κι αυτό θα μοσκοβόλαγε

και, με από όλους χαμόγελο Αληθινό,

μόνιμη ΄Ανοιξη στη Γη θα επικρατούσε

κι έτσι, Αθώοι σαν τα μικρά παιδιά,

ντυμένοι όλοι μας με Αγάπης φορεσιά

πιασμένοι χέρι- χέρι,

θα κάναμε την Γη,

το πιό Λαμπρό Αστέρι!!