Δεν δυσοσμεί πιά δίπλα μου
του κόσμου η υπέρμετρη Σαπίλα!
Στη μούχλα της σκοτεινιάς συνήθησα,
μακριά από του ΄Ηλιου την αναίδεια,
διαλέγοντας μιάν απόκρυφη γωνιά
τα όνειρά μου να σπιτώσω...
Έμαθα στο Σκοτάδι και το δέχτηκα
κι ακούγοντας στη στέγη τους αγέρηδες,
ένιωσα
των Αισθημάτων μου την έλλειψη
και πλήρη του Πνεύματός μου την Ανυπαρξία!
Όμως, ένα ελάχιστο από το θεικό το φως
ΑΠΟΖΗΤΩ,,
τα σκοτεινά μου αισθήματα γιά να φωτίσω,
γιά τα τραύματα μιάς ολόκληρης ζωής
να βρώ το Γιατρικό
και σ' ένα ποτάμι με γάργαρο νερό,
τα ανομήματά μου....να ξεπλύνω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου