Μικρόκοσμος

Με τους ερωδιούς της μνήμης μου,

αναπολώ κι αναζητώ της Νιότης μου το φως.

Κάθε που τα μάτια μου σφαλίζω,

το μυαλό μου πλημμυρίζουν

κομμάτια της ζωής,

που μοιάζουν με Ναυάγια,

όμως, πιό πολλές θαρώ

πως είναι οι ξαστεριές

κι αυτό μ' ενδυναμώνει!

Και, είναι ο Κόσμος,

πράγματι Μικρός,

ραγισματιές γεμάτος...

Ψεύτικοι ΄Ερωτες, Μισόλογα,

ματιές...που στάζουν αίμα.

Και,

στην άκρια της Σήραγγας ένα κερί,

που το φλογί του σπέρνει ζεστασιά

και τρέμω μη και σβήσει,

γιατί θα απλωθεί η Παγωνιά,

σε Ανατολή... και Δύση!