Από κείθε που τα βότσαλα
δροσίζονται απ' τ' αρμυρονέρι της θάλασσας,
αγναντεύω το Μεθυσμένο Λιόγερμα,
που τούτη την ώρα κοντεύει να χαθεί
στον απέναντι Ορίζοντα.
Σε λίγο, όπως πάντα συμβαίνει,
του Δειλινού το καράβι,
θα υποδεχτεί στο τιμόνι του
τον Καραβοκύρη της Νύχτας,
κι εγώ, ξάγρυπνος και νηφάλιος
θα καλησπερίσω τα Γνώριμα ΄Αστρα μου.
Με σαγηνεύουν οι Νύχτες
που μοσκοβολάνε Γαλήνη,
με τις μυστικές περπατησιές τους
στις ερημιές του κόσμου,
καθώς πάντα ανθίζει η Σιωπή
και νοιόθω κάθε φορά,
πως πορεύομαι σε στράτες ζωής,
χωρίς Εφιάλτες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου