Γηρατειά..

Τούτη τη χειμωνιάτικη Νυχτιά,

που όξω αστράφτει και βροντά,

τ' αγέρι αδιάκοπα λυσσομανά

κι εγώ στο παραγώνι καθισμένος

της Μνήμης τα κιτάπια,

ν' ανοίξουν ....περιμένω.

Κι όταν η Βίβλος με τις θύμησες

ανοίγει,

την ψυχή μου,

μιά απέραντη θλίψη την γεμίζει,

αφού, της Νιότης το πουλί

μακριά μου έχει φύγει.

Σαν από ταινία σινεμά

μπρος από τα μάτια μου περνάν,

κάποιες από τη ζήση μου ιστορίες

γεμάτες Πίκρες και Χαρές,

Ελπίδες κι Αγωνίες....

Κι ώσπου ναρθεί το γλυκοϋπνι,

ριζώνει η λύπη μου βαθειά,

αφού Ανήμπορος αισθάνομαι

ν' αντισταθώ ....στα Γηρατειά!!