ΚΑΙ ΠΑΛΙ Η ΦΩΝΗ

Ποῦ  εἶναι ἡ φωνή σου;

Ἀργὰ καὶ βαθιὰ σκοτεινιάζουν τὰ δάση

Βαριὰ  νυχτώνει πάνω ἀπὸ τοὺς ποταμούς

Ἡ πόλη μὲσα ἀπὸ τὸ ἔρημο πλῆθος

κρατᾶ τὴν ἀνάσα της

Καὶ ἡ σιωπὴ καθολικὴ ἀναχαράζει

ἐγκλωβίζοντας τὴν πέτρινη πεταλούδα

τῆς ψυχῆς μου

Κανεὶς δὲν μιλᾶ

Μέσα ἀπὸ κίτρινα φύλλα σιγοπερνοῦν

ἄγνωστες πνοές

Οἱ ἄνθρωποι ἀφουγκράζονται τὸ κενὸ

σὰν ἀνύπαρκτοι

Και ἐγὼ ἀπελπισμένος

κοιτάω μόνο ψηλά

Ποῦ  εἶναι ἡ φωνή σου;