Ούτε να θυμάμαι μπορώ εκείνες τις ώρες
που χρόνια τις περίμενα,
σκεπασμένες με τα φτερά του θανάτου.
Σκύλοι, να γαβγίζουν ασταμάτητα,
μ’ ένα αλάνθαστο ένστικτο.
Νερά, ν’ ανεβαίνουν μοιρολογώντας
προς τα βουνά.
Γάτες αλλόφρονες, με σηκωμένη την τρίχα,
να ζούνε την έβδομη ζωή τους.
Αρουραίοι, που ξεφύτρωσαν
να πεθάνουν μ’ αξιοπρέπεια.
Μέλισσες που γίνανε σφήκες για να επιβιώσουν.
Πουλιά που φτερουγάνε ανάποδα,
κουβαλώντας μαυρισμένα μαντάτα.
Κι έπειτα,
Σοδειές καμένες απ΄του λίβα το κόκκινο.
Πλατείες με παγκάκια,
που ξεκουράζονται ανθρώπινα αποκαΐδια.
Λιμάνια βουλιαγμένα,
γεμάτα ανεκτέλεστα δρομολόγια.
Η ομορφιά του πολέμου χάθηκε για πάντα.
Το σώμα της γης, κομμένο σε πελώριες φέτες.
Οι λέξεις σιωπηρές κραυγές στην ανατολή του σκότους.
Κι οι σκελετοί των ψυχών μας,
κρεμασμένοι στα εξαπτέρυγα μολυσμένων ανέμων,
να ψάλουν τεριρέμ
πάνω απ’ το σεπτό σκήνωμα των σπιτιών μας,
σε μια τερατώδη αναπαράσταση της δημιουργίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου