Νυσταγμένος, νωθρός
Κουβαλεί την ψυχή μου στο βαλτωμένο του βλέμμα
Κρούστα βαριά στο μισάνοιχτο βλέφαρο
Βότσαλα μαύρα στης ρυτίδας το κύμα.
Αθώα σου ζητώ
Όπως αθώα δεν υπήρξα ποτέ μου
Ποτέ τόσο αθώα όσο τώρα
Αυτή την ύστατη στιγμή
Που κρέμομαι απ’ τα μάτια σου
Κι έχω ζητήσει ετούτο μόνο
Να ζυγώσεις την πελώρια χούφτα σου
Στο πρόσωπό μου
Και να με τραβήξεις έξω
Μονάχα αυτό σου ζητώ
Κι είμαι μικρή μπροστά σου τόσο
Όσο ποτέ δεν έλπιζες πως θα με βρεις
Θα’ χε κάποιο νόημα ετούτη η παράκληση
Γελοία.»
( ρητορική ένδεια, Βακχικόν 2013 )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου